புல்லென்று நினைத்தனையோ
பூட்ஸ் காலால் நீ மிதிக்க?
கல்லென்று கருதினையோ
காலமெல்லாம் நிலங்கிடக்க?
பொல்லாத சூழ்ச்சியினால்
புனித பூமி அபகரித்த
புல்லியனே உனக்கெதற்கு
புறாக்களின் சின்னமினி?

வல்லமைகள் உண்டென நீ
வாய்ச் சவடால் அடித்தபோதும்
கல்லெறியும் சிறார் முன்னே
கால்தூசாய்ப் பறந்தனையே!
வில்லத்தனம் புரியுமுந்தன்
வீண்செயலை உலகறியும்
நில்லொருநாள் மீண்டு(ம்) வரும்
நீணிலமே திரண்டு எழும்

அன்றைய நாள் உன்கொட்டம்
அடங்கிவிடும் பார்த்திரு நீ
வன்முறையின் வல்லரசுன்
வலியொடுங்கும் காத்திரு நீ
நன்றிகொன்ற உன்செயற்காய்
நனிவருந்தப் போகின்றாய்
ஒன்றியெழும் பேரலைமுன்
ஒருதுரும்பாய் நீயாவாய்!


நன்றி: லறீனா அப்துல் ஹக்

The origin of the Sri Lankan Malays.

Sri Lanka’s Malys, who comprise a community of over 50,000 persons, are largely descendent from political exiles (nobles and chiefs), soldiers, convicts serving the Dutch Verenigde Oostindische Compagnie (VOC) in a military capacity or otherwise and freed slaves from the East Indies and the Malayan peninsula who were brought over to the island during the Dutch period.[see Lost Cousins. The Malays of Sri Lanka. B. A. Hussainmiya (1987)]

Contrary to the widespread belief that the Sri Lankan Malays are descended from the Malays of the Malayan peninsula, the vast majority of local Malays are of Javanese and East Indies extraction. The Malay Soldiers (who comprised by far the majority of the immigrants) included not only Javanese and Malayans, but also Amboinese, Balinese, Bandanese, Madurese, and other regional groups from the archipelago. However, the majority of these Soldiers, as well as a significant number of political exiles originally hailed from Java. This policy of bringing in Malay Soldiers was also continued by the British. In 1813 the British authorities brought into the island over 400 madurese soldiers accompanied by their women and children, followed in 1816 by about 228 Javanese and their families.[Hussainmiya.1987]

The local Malays commonly refer to themselves as Orang Java (people of Java) and Orang Melayu (the Malay people). That they are largely of Javanese extraction is also suggested by the Sinhala term for the Malays, Jā-minissu (Javanese people) as well as the Tamil term for them, Cāvakar (Javanese). The Moors refer to them as Java manusar (Javnese people). Whereas the early malay settlers were collectively referred to as Oosterlingen or ‘Easterners’ by the Dutch, they were later known as Javaans. This would indicate that with the passage of time, the Javanese element among the Malays gained a pre-eminent, if not a pre-dominant position over the rest. The fact that the headquarters of the VOC was situated in Batavia (Jakarta in Java) may have also contributed to this situation.

The Malays of Sri Lanka, like their brethren in Malaysia and Indonesia have preserved their Mongolo-Polynesian physical type to a great extent, including among other traits, the epicanthic fold of the upper eyelid which gives the impression of slanted eyes, flat, squat nose, high cheekbones, yellow-brownish skin, strait hair and sparsity of body and facial hair. Many of this traits, including eye and nose from which were pronounced among the early Malay population of the island as evident in old pictures and reports such as those of Cordiner (1807) have however been modified or have disappeared among a significant proportion of today’s Malays, evidently due to intermarriage with local Moor and Sinhalese folk. Such intermarriage seems to have been common ever since the early part of the twentieth century or perhaps even earlier, for Denham has noted in his census report (1912) that the Malays intermarried with Ceylon Moors and Sinhalese.

Sona Tamil and changing language attitudes among the Moors

The form of Tamil spoken by the moors (Sona Tamil) is not quite the same as the Tamil spoken by the Tamils of south India and Jaffna and has been considerably influenced by other languages such as Arabic, Hindustānī, Sinhala and Malayālam. It is however probable that the Sona Tamil speech has largely derived from a south Indian Tamil patois such as that spoken in Tanjore where the place of intervocalic g has been taken by h.

There exists number of phonological differences between proper Tamil and the Moorish variant. For instances, Sona Tamil has v in the place of standard Tamil intervocalic g.

[Cf. - Confer, Compare]

Cf. Son. T. mavan ‘son’ (T. magan)
maval ‘Daughter’ (T. magal)

However this appears to be development from intervocalic h as is suggested by the Arabic words Sahn, ‘dish’ and sahur ‘meal before the fast' being turned into savan and savar repectively in the sona dialect.

Sona Tamil has also dropped the peculiar r of Standard Tamil.

Cf.Son. T. mūnu ‘three’ (T. munru)

And has dispensed wit the Tamil rule requiring that the semi-vowel r be preceded by a vowel.

Cf. Son. T. rendu ‘two’ (T. irandu)
As for vowel changes, the initial i of Standard Tamil has become e in the Sona dialect.

Cf. Son. T. eracci ‘flesh’ (T. iraicci)

While the initial u has become o

Cf. Son. T. orava ‘relationship’ (T. uravu)

And i has become o

Cf. Son. T. pora ‘crescent’ (T. pirai)

Among the distinct Sona Tamil forms may be included ūdu ‘house’ (T. vīdu), bavru ‘stomach’ (T. vayiru) and osaram ‘tall’ (T. uyaram).

There also exist some significant morphological differences. Whereas Tamil being an agglutinative language forms the vocative by suffixing - e to the noun (Cf. magan ‘son’ which becomes magane), the Sona dialect inflects the noun with an e (Cf. mavan which becomes maven). The influence of other Dravidian speeches or dialects also cannot be denied. Cf. the Malayalam finite verb aticcu (as for instance in nan aticcu ‘I beat’) with the Sona Tamil aticca. Both these are apparently closer to one another than they are to the cognate Tamil from atittu. All this shows that the Tamil spoken by the Moors approaches a sort of creole speech, albeit considerably influenced by a Tamil dialect such as that of Tanjore which seems to have served as the principal laxities language.

The Sona vocabulary has also been considerably influenced by other languages. Sonahar kinship terms, for instance, have been influenced by languages whose speakers also belonged to the Islamic faith. The Moorish ummā ‘mother’, vāppā ‘father’, dātā ‘elder sister’ and nānā ‘elder brother’ differ considerably from their respective Tamil equivalents, ammā, appán, akkā and annā. Ummā is a loan from the Arabic umm ‘mother’ while vāppā appears to be a corruption of the Hindustānī bāp ‘father’. Dātā is probably a corruption of the Divehi data ‘elder sister’ while nānā may have arisen from the Oriya nanā which is used in the sense of ‘elder brother’. Sona tamil sāccā ‘father’s younger brother’ and sāccī ‘mother’s younger sister’ also differ from their respective Tamil equivalent sittappa and sitti, and appear to have been influenced by Hindustānī. Sāccā is very probably a corruption of the H. cācā ‘father’s younger brother’ while it is likely that sāccī has been constructed on analogy.

Sinhala influence has also been considerable. The suffix – e signifying the exclamation o in Sinhala amme (o, mother!) is often expressed as umme after the Sinhalese manner. Sinhala terms also figure significantly in the vocabulary of the moors with such words as goda ‘abundance’, bora ‘muddy’, kalabala ‘confusion’ and kabal ‘damaged’ being widely used. The Sinhala for ‘laziness’ kammäli – kama has been adopted in Sona Tamil as kammalitanam. The Sinhala vaduvā ‘carpenter’, pissa ‘madman’ and pacayā ‘liar’ have been adopted as vaduvan, pissan and pacen respectively.

Arabic words also figure significantly in the Sonahar vocabulary. These include common nouns such as salat ‘prayer’, ilm ‘knowledge’, sabr ‘patience’, qabr ‘grave’, jahl ‘ignorance’, safar ‘journey’, kitab ‘book’, nikah ‘marriage’ and talak ‘divorce’. However whether these Arabic vocables have entered the Moor language via a medium such as Hindustānī remains unascertained.

Distinctly Hindustānī loans in the sona speech include namāz ‘prayer’, bāṅg ‘summons to prayer’, dādhi ‘beard’, havā ‘craving’, mahallā ‘locality in connection with a mosque’, pardā ‘islamicaly proper female attire’, sunnat ‘circumcision’, qabrastān ‘graveyard’ and jumerāt ‘Thursday’. Etimological change from these Hindustānī is also not unknown. For instances, H. pasand ‘liking’ has come to assume the sense of ‘beautiful’ in Sona Tamil, possibly through an intermediate sense of ‘desirable’. A number of Hindustānī loans (e.g. mahallā, jumerāt) appear to have gained wide currency only in recent times, a development largely attributable to the activities of the Delhi- based tabliq jamaat missionary movement, while others (e.g. vāppā, havā, pasand, sunnat) seem to go back to an earlier period and may have been acquired as a result of the close connections the Moors have had with the subcontinent.

As for literary activity, available evidence would suggest that the Moors have traditionally belonged to a fairly literate society, which is however not surprising considering the emphasise their Islamic faith places on the acquisition of knowledge. In the olden days, the literate of the Moors was generally in Arabu-Tamil i.e. Tamil in Arabic script, which seems to have been borrowed from the Dravidian-speaking Muslims of South India. The Arabu-Tamil script comprised of Arabic characters, with a few letters improvised to denote Tamil sounds unknown in Arabic such as c,p,o and e. in a later times, with the circulation of printed books, the Arabic script was gradually superseded by the Tamil script with or without the use of diacritical marks.[Some aspects of the Muslim Society of Ceylon, A.M.A.Azeez, Vol.I (1968)]

Among the few surviving of specimens of indigenous Arabu-Tamil literature may be included the khasful ran’an qalbil jān, an Arabu-Tamil journal published in Colombo during the later part of the nineteenth century (1889-1890). Writing one’s language in Arabic script or modified form of it has been characteristic of many Muslim peoples of the east. This still obtains among the Urdū-speaking Muslims of the Indian subcontinent. It also formerly obtained among the Malays (who employed an unvocalized Arabic script known as Jawi before its supersession by the Latin script) and the Turks of Ottoman period (who employed a modified Perso-Arabic script).

The Moors whose ancestor were an Arabic-speaking folk do not seem to have had that strong linguistic consciousness and sense of attachment to Tamil that has traditionally characterised Tamil folk, and today we find the Moors gradually eschewing Tamil and adopting Sinhala in its place – mainly due to socio-cultural factors. As far back as 1886, the Tamil language newspaper Muslim Naisen edited by M.C.Siddi Lebbe advocated that in the circumstances obtaining, the Muslims should acquire a knowledge of Arabic, Tamil, English and Sinhala.

Today it is very evident that the Moor youth of the predominantly Sinhalese areas are fast acquiring a new linguistic identity. Sinhala has come to play a significant role in their day to day life and is gradually displacing Tamil in the process. This has already occurred to a significant extent in the Sinhalese-Majority Central, Western and Southern Provinces. This process largely attributable to formal to formal education in the Sinhala vernacular. The vast majority of Moor students in the Sinhala majority Provinces (i.e. all provinces except the Northern and Eastern provinces) receive their education today in the Sinhala medium. The need for instruction in the Sinhala vernacular was felt as early as the 1950s, especially by the Kandyan Moors.

The Report of the Kandyan Peasantry commission notes of the Muslims of the Central and Uva provinces: “the Muslims regard themselves as Kandyan peasantry and have so claimed before us”. “In representations made before us on behalf of certain groups of these Muslims, the request has been made that their education should be in Sinhala, in preference to Tamil”. “they realise and consider that their future is so closely linked with the Sinhalese peasantry midst whom they live, that it would be in their future interest and betterment if Sinhalese became their medium of instruction. Thus in all respects, except the preservation of their religion, customs, and manners, their wish is to be regarded as part and parcel of the Kandyan peasantry”.

It should also be pointed out that during the fifties; Moorish leaders like Badiuddin Mahmud and Razik Fareed were some of the most fervent advocates of the ‘Sinhala Only’ policy which sought to make Sinhala the sole official language of the country, replacing English, despite the fact that the Moors were for the most part a Tamil-speaking people. Nowadays it is not uncommon for Friday sermons (bāyān) before the congregational prayer (jumma) Friday prayer to be delivered in Sinhala in number of urban, sub-urban and many other rural areas in the Sinhala-speaking districts. Some interest has also been evinced in the Urdū language (the lingua franca and dominant speech of the Muslims of the Indian sub-continent), especially on the part of the Moor youth.

The origin and the early speech of the moors

The Sri Lankans moors (Sonahar) are generally believed to comprise the descendants of Arabian merchants and settlers who arrived in the country at various periods, and especially during the medieval period, to form considerable settlements in various parts of the country, especially in the western coastal areas.

Although originally Arab speaking the community is later believed to have abandoned their Semitic speech for Tamil, the lingua franca of commerce in the region during the late medieval period. The Sri Lankan moors generally today speak a variant form of Tamil, a dialect peculiar to themselves derogatorily reffered to as ‘Sona Tamil’ by conservative Tamil folk. Arabic is today employed by the Muslims of the Country (Moors as well as others) only as their liturgical language.

Abdul Azeez thesis disproved P.Ramanthan’s assertion [A criticism of Mr. Ramanthan’s Ethnology of the ‘Moors’ of Ceylon’ (1907)] that the moors were Tamils by race on the basis of their spoken language. Azeez’s arguments were largely based on Moorish oral tradition, epigraphic evidence and the etymology of the term Sonahar.

According to the Mahãwaṁsa, King Pandukãbhaya (C.4th -3th century B.C) had quarter named Yonasabhãga-vatthu (lit. ground set apart for the Yonas) located on the side of western gate of Anurãdhapura. There has been some dispute as to who these Yona were, it being generally assumed that they were Greeks, especially as the term suggests a close similarity with the greek lonia. We know however that the Prakritic Yona is cognate with, or derived from the Sanskritic Yavana. This based largely on literary evidence , showing that originaly the Yavana of the Sanskrit writers was the name of a country and of its people to the west of Kandahãr (Arabia, Persia, Medea or Assyria) subsequently becoming the appellation for all castelles races to the west of the Indus, including the Arabs and the Asiatic Greeks. Absolutely there is no evidence to indicate that it was at any one time the exclusive name of the Greeks. Besides, Mitra has shown that the term Yona occurring in the Asokan edicts of C.3rd century B.C. would have denoted Syria and the countries to the east of it as far as Afghanistan, but neither Greece no Egypt.

Although in the 4th century B.C. the term Yona was applied to Greek, from the second century A.C., it was used to denote all foreigners who hailed from the west, as well as the Arabs. Here noted that the Chinese pilgrim Fa-Hien who visited Sri Lanka has alluded to the houses of Sabaean (i.e. Arabian) merchants in Anurãdhpura being beautifully adorned, suggesting that the Yonas of the MV were non other than Arab merchants or settlers.[Wilhelm Geiger, Culture of Ceylon in Medieval times, Ed. Heinz bechert (1960)]

E.B. Denham has noted the existence of a Muslim colony at Hambantota who gave their race as ‘Arabs’. Denham notes that they claimed to be the descendents of two clerics who came to Ceylon from Baghdad “one about 150 years, the other about 60 years ago. [Ceylon at the Census of 1911(1912)]

The appellations given to the moors by themselves as well as by others also indicate their Arab origin. The moors have traditionally referred to themselves as Sonahar in their peculiar patois of Tamil, the pure Tamil from which, Sonagar, refers to a native of Arabia (Sōnagam). [J.P.Rottler’s Tamil English Dictionary.Pt.I(1834)]

However, the Sinhala term for the moors Yon is related to the Sanskriitic Yavana snd Prakritic Yona used by the Indians to denote foreign peoples, especially the Arabs, Greeks and those who belonged to the vast Graeco- Bactrian region between Greece and India following Alexander’s Asian conquests in the fourth century B.C. in Sinhala anyhow, the term Yon appears to have been associated with the Arabs and Moors. Queyroz (1687) has noted that the Sinahlese generally called the Moors lona. That the term is closely ceonnected with the Arabs is suggested by the Sinhala term for the ‘Date Palm’ yon-iňdi .also Cf.the place names Yon-vīdiya ‘Moors Street’ and Yon-gala ‘Moor rock.

Physical anthropological evidence may also cited in this connection. The Kovul Sandeśaya (15th century) refers to Yon liya (Arab or Moor women) of golden hue (ranvan) at a village called Mahaväligama (probably väligama in the south which to this day is a thriving Muslim settlements) with its thriving bazzar full of traders, suggesting that these Yon were a relatively fair complexioned folk, much like the true Arabs. According to the physical anthropology (1961), the skin colour of the moors approximates that of the Sinhalese, which would suggest that they have derived from a somewhat fair skinned race.

We can not to say that Dravidian racial element is altogether absent among the moors, for there is reason to believe that at least certain sections of those today catogrised moor have had a considerable infusion of Dravidian blood. Dravidian blood appears to be especially pronounced in the case of the Mukkuvars, Immigrant Sea fishermen from south India who having settled in the costal areas of the island embraced islam, renouncing the hiduism of their ancestors. Tthese folk, though today generally regarded as Moors (at least in an ethnical or categorical sense) have continued to follow typically Dravidian social practices such as matrilinean descent.[see The “Kudi” Maraikayars of batticaloa south.M.Z.Mohhideen.MICHS.1944-56]

As noted by Edgar Thurstan, the Mukkuvans are the sea fishermen of the Malabar cost. A few coast or south Indian Moors known as Cammānkārar (Sinh.hamban-kārayo) who comprise such Dravidian speaking groups as the Mapillais of Kerala and the Lebbais of the Tamil country (mainly Madura and Tanjore) also appears to have been merged into the Moorish community ,facilitated largely by a common religion. These folk, though largely of Dravidian extraction, also appears to have had an admixture of Arab blood (this is borne out by the early tombos or head registers maintained by the Dutch government in Srilanka).[Castes and Tribes of Southern India.Vol.V(1909)]

Likewise, marriage with sihalese women who have embraced the Islamic faith has also been commonplace, especially in the south. Amongst the moors in Colombo and galle at the present day there must be fairly considerable infusion of Sinhalese blood; the number of Sinhalese women married to or living with moors is fairly large (Denham.1912). indeed, relations between Moor and Sinhalese has generally been of a very intimate and cordial nature. The fact that the Arab ancestors of the Akurana Moors and the Gopala family were allowed to marry Sinhalese women would indicate that they were not subject to the rigid Sinhalese caste rules governing intermarriage.

To this day. Many up country Moor family bear typical Kandyan patronymic ge names like Gal-gedera, Muhandiramalā-gedara, Yahakugamhalā-gedara and Vedarālalāgē-gedara which may be the patronymics borne by their Sinhalese ancestresses. in fact, the moors of the Sinhalese areas have tended to bear a striking resemblance tto the Sinhalese amongst whom they live, which may also indicate some admixture of Sinhalese blood since at least the Dam̌ badeniya or Kandy period. Cordiner (1807) a observer of people who spent five years in the country (1799-1804) could hardly distinguish a Moor from a Sinhalese, referring to the country’s Muslims as “the Cingalese who profess the religion of Mahomet”. Anther authority, Davy (1821) says of the Moors; “In dress, appearance, and manners, they differ but little from the Sinhalese”.

However, the discussion will not be completed till we delve a bit into the origin of the Arabs whose descendants as we have shown above, comprise the core of the Sri Lankan Moor or Sonahar community. Although it is generally assumed that all Arabs are descendant from Ishmael (Ar.Ismāil), the Son of Prophet Abrahams (Ar.Ibrāhīm) and lady Hagar (Ar.Hājar) , it is more likely, as born out by Arab genealogical tradition, that it is only a portion of them,viz. the Nothern Arabs, found largely in the Hijāz and Najd who are descended from this personage. The southern Arabs seem to derive from an altogether different lineage.

Arabean geneology has traditionally categorised the Arabs into two distinct groups, viz. the Arabbian Arabs (Aribah) and Arabicised Arabs (Musta’ribah). The former are said to constitute the early or aboriginal Arab stock and held to be Yamnites descended from Qahtān (the biblical Joktan), while the latter who comprise the Hijāzis, Najdis, Nabataeans and Palmyrenes are held to be ‘naturalised’ Arabs descended from Ismael.[ history of the Arabs. Philip Hitti (1953)]

என்னை மன்னித்து விடு,

இத்தனை நாளும் மயங்கிக்கிடந்ததும் - உன்னால்தான்

விழித்துக் கொண்டதும்.

தடுக்கி விழுந்ததனால்

மயங்கிக் கிடந்தேன்.

யாரோ! என்னை தட்டி எழுப்பியது,

என்ன? என்று கேட்டேன்

எழுந்துவிடு என்றாள்.

என்னை மன்னித்து விடு.

மயங்கிக் கிடந்ததும் உன்னால்தான்.

விழிக்க வைத்ததும், நீதான்.

நான் கவலைப்பட்டு

துக்கித்துக் கிடந்தபோது,

கிடைத்த மலர் வளையங்கள்; கூட

முட்களோடுதான் கிடைத்தன.

என்னை மன்னித்துவிடு.

மயங்கிக் கிடந்தது நான்தான்.

நான் கனத்தால் உயரும் போதெல்லாம்,

நீ மௌனத்தால் உயரமானாய்.

என்னை மன்னித்து விடு.

என்னை மன்னித்துவிடு,

மயங்கிக் கிடந்தது உன்னால்தான்.

வானளவு வஞ்சிக்கப்பட்டதும்,

வக்கிர மௌனத்தினால்

என்னை,

என் ஆத்மாவினை,

உன் தேச எல்லைகளை விட்டும்

விரட்டடிப்பு செய்ததும்,

நிச்சயமாக நீதான்.

மயங்கிக் கிடந்ததும்,

விழித்துக் கொண்டதும்

உன்னால்தான்.

வாழ்க்கையில் கதியற்று,

கண் குழிக்குள் கனதியில்லாமல் - நான்

வாடியதன் விசாலத்தினை அறிந்து,

கண்ணீரும் பஞ்சப்பட்டன.

என்னை மன்னித்துவிடு.

மயங்கிக் கிடந்தது நான்தான்.

மனத்தின் வேகம்

புவியை முறியடித்து

பூகம்பத்தினையுண்டாக்கியிருந்தது.

புத்தம் பதிதாக கிடைக்க விரும்பிய நான்,

சிதறுண்டு சின்னாபின்னமாக்கப்பட்டேன்.

தூங்கிக் கிடந்ததும் உன்னால்தான்.

வறண்ட நிலத்தில்

வாழ்க்கையின் தோல்வி.

வெற்றி தெரிந்தது,

வென்றவர்கள் எல்லோரும் - வரிசையில்

காத்து நின்றவர்கள்.

என்னையும் வரிசையில் நிறுத்தியிருந்தது,

வாழ்க்கை.

மயங்கிக் கிடந்ததும் உன்னால்தான்.

சாகக்கிடந்த போதும்

சவுக்கால் அடிவிழுந்தது.

வலிதாங்க,

வழியுணர,

உயிர்மட்டும் மீதமிருந்தது.

தசை நார்கள் மரத்துப்போய்

மறுக்க,

காலம் என்னை வேரோடு பிடுங்கி

தூர எறிந்திருந்தது.

என்னை சாவுண்டு,

சுவக்குழிக்குள் வைத்து

அள்ளியெறிந்த மண்கள் கூட

உதைத்தன.

சம்பிரதாயங்கள் சாமர்த்தியமாக

பழிவாங்கின - இன்னும் துடித்தன.

என்னை மன்னித்துவிடு,

நான் மயங்கிக் கிடந்தேன்.

என்னுள் முடக்கப்பட்டிருந்த

சிந்தனைகள்,

கற்பனைகள்,

கனவுகள்,

எட்டுத் திசைகளுக்கும் எகிறி ஓட,

கண்கள் தம் காட்சிகளால்

நம்பிக்கை இழந்து

கும்பம் விழ,

கடிவாளமிட்டிருந்த மூளைக்கும் பாரம் குறைந்து

கவுண்டுவிட,

நேரம், காலம், தூரம் யாவையும் கடந்து

உன் விதி நிசப்தமாயிருந்தது.

நிச்சயம் அது நீதான்.

என்னை மயக்கத்தில் கிடத்தியதும்,

என்னை விழிக்க வைத்ததும் - அது

நீதான்.

என்னை மன்னித்து விடு.

நீதான் - அது.

என்னை மன்னித்துவிடு,

எல்லாம் நீதான்.

இஸ்லாத்தில் அறிவு என்பது நபிகளார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்களது போதனைகளாகும். அறிஞர்கள் அவர்களது வாரிசுகளாவர். ஒரு மனிதன் அறிவை சம்பாதிக்கும் முயற்சியை மேற்கொண்டு செயலாற்றும் போது அவன் அத்தகைய வாரிசுரிமையில் பங்குதாரன் ஆகின்றான். ஏனெனில் அவன் தன்னை வளப்படுத்திக் கொள்வதற்கான உயர்தரமானதும், உன்னதமானதுமான ஒரு வணக்க வழிபாடாக இஸ்லாமிய போதனைகள் காணப்படுகின்றன.

இவ்வாறன அறிவியலினை பெற அவாக்கொண்டு காணப்படும் நபர் ஒருவர் தன்னகத்தே உன்னதமான நடத்தைகளை வடிவமைத்துக் கொள்வதுடன் அவைகளை உணர்வு பூர்வமாக ஏனையவர்கள் மத்தியில் வெளிப்படுத்த வேண்டும். இவ்வாறு அறிவுத்தேடலில் ஈடுபாடு கொண்ட ஒரு மாணவனது நடத்தைக்கோலங்களை நாம் மிக இன்றியமையாத ஐந்து வகையாக்கங்களுள் நோக்க முடியும்.

மாணவர்கள் தமது வல்ல நாயனான அல்லாஹுதாலாவுடன் பேணவேண்டிய நற்பழக்கங்கள்.

ஒருவரது அறிவைத்தேடும் முயற்சியில் அவனது எண்ணம் என்பது முற்றிலும் அல்லாஹ்வுக்கு கீழ்ப்படிந்ததாக காணப்படல் அவசியம். அவன் தனது தகுதியை அல்லது புகழை எதிர்பார்த்து அறிவை தேடும் முயற்சியில் ஈடுபடக்கூடாது.

நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் கூறினார்கள்; "அறிஞர்களுடன் போட்டியிடும் நோக்கிலோ அல்லது அறியாத மக்களுடன் பிணக்கில் ஈடுபடும் நோக்கிலோ அல்லது மக்கள் உமது பக்கம் திரும்பவேண்டும் எனும் நோக்கிலோ அறிவைத் தேடிப் பெறாதீர்கள். எவர் இச்செயல்களை மேற்கொண்டாரோ அவர் நரகில் இருப்பார்.” (இப்னுமாஜா.259)
அல்லாஹுதாலாவினால் வரையறுக்கப்பட்ட எல்லலையை மீறுவதும் கூடாது.

"இவ்வாறே மனிதர்களிலும், ஊர்வனவற்றிலும், கால்நடைகளிலும் பல நிறங்கள் இருக்கின்றன. நிச்சயமாக அல்லாஹ்வின் அடியார்களில் அவனுக்கு அஞ்சுவோரெல்லாம் அறிஞர்கள்தாம். நிச்சயமாக அல்லாஹ் யாரையும் மிகைத்தவன்,; மிக மன்னிப்பவன்.” (அல் ஃபாத்திர்: 28)

எனவே எவருடைய அறிவு அவரது நடத்தையினை கட்டுப்படுத்தவில்லையோ, அவர் பெற்ற அத்தகைய அறிவினால் யாதொரு பயனுமில்லை. ஒருவரது அறிவு என்பது அவரது நம்பிக்கையினை மேலும் வலுவூட்டுவதாக அமைதல் அவசியம். இதன் மூலமே எது சரியானது, எது பிழையானது என பிரித்தறிந்து செயல்படுதற்கு போதுமான வழிகாட்டுதல்களை ஒருவர் பெற்றுக்கொள்ள முடியும்.

நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் கூறினார்கள்; "மார்க்கம் என்பது உன்னதமானது”. அதற்கு நாங்கள் "எவர்களுக்கு?” அல்லாஹ்வவின் தூதரே! என வினவினோம். அதற்கு அவர்கள் "அல்லாஹ்வுக்கு, அவனுடைய வேதத்திற்கு, அவனுடைய தூதருக்கு, மேலும் முஸ்லிம் கூட்டத்தின் தலைவர்களுக்கும், முஸ்லிம்களுக்கும்” எனப் பதிலளித்தார்கள். (முஸ்லிம்.82)

அல்லாஹ்வும் அவனது தூதரும் எதனை தெளிவாக விளக்கியுள்ளனரோ அவற்றை பட்டவர்த்தனமாக பின்பற்றல் வேண்டும். மாறாக அவைகளுக்கு தமது சுய விருப்புவெறுப்புக்களின் அடிப்படையில் கருத்துக்களை கற்பிக்க முயலக்கூடாது. அல்லாஹ் அவனுடைய வேதத்தில் எதனை விளக்கியுள்ளானோ, கற்றுத்தந்துள்ளானோ அவற்றினை ஏற்று செயல்படுத்த வேண்டும்.

"முஃமின்களே! ஆல்லாஹ்வுக்கும், அவனுடைய தூதருக்கும் முன்னர் (பேசுவதற்கு) நீங்கள் முந்தாதீர்கள்,;; அல்லாஹ்விடம் பயபக்தியுடன் இருங்கள்; நிச்சயமாக அல்லாஹ் (யாவற்றையும்) செவியுறுபவன், நன்கறிபவன்.”(அல் ஹுஜுறாத்: 01)


அறிஞர்கள் முன்னிலையில்; பேணவேண்டிய நற்பழக்கங்கள்.

மாணவர்கள் தமது தாழ்மையான மதிப்பினையும், கௌரவத்தினையும் அறிஞர்களுடன் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளல் வேண்டும். தங்களுடைய பிரார்த்தனையில் அவர்கள் மீது அல்லாஹ்வின் அன்பும், மன்னிப்பும் அருளப்பெற பிரார்த்திக்க வேண்டும். மாணவர்கள் தமது வழிகாட்டிகளாக திகழும் அறிஞர்களது சிறு சிறு தவறுகளை விட்டுவிட்டு அவர்களது பலமான வாழ்க்கை வழிகாட்டல்களை எடுத்து நடக்க வேண்டும்.

மாணவர்கள் எப்பொழுதும் தமது வழிகாட்டலைப்பற்றி நல்லதையே எண்ண வேண்டும். அவர்களால் தெரிவிக்கப்படும் கருத்துக்கள், அல்லது மேற்கொள்ளப்பட்ட நடவடிக்கைகளை எடுத்துக்காட்டாக கொண்டு அவர்களை குறைத்து மதிப்பிடுதல் ஆகாது. அவர் குறித்தவிடயம் சரியானது அல்லது அல்லாஹுதாலாவின் விருப்பிற்புரியது என கருதியதன் விளைவாகவே அவ்வாறு செயற்பட்டார் என்பதனை மனதில் நிறுத்திக் கொள்ளவேண்டும்.

ஒரு அறிஞர் தனது நடவடிக்கை தொடர்பில் சரியான முடிவினை மேற்கொள்ளும் போது இரு மடங்கு கூலியை பெற்றுக்கொள்கின்றார். அவர் தீர்மானித்த விடயம் தவறுதலாக காணப்படுகையில் அல்லாஹ்விடம் இருந்து ஒரு கூலியை பெற்றுக்கொள்கின்றார். மாணவர்கள் தமது வழிகாட்டிகளான அவர்கள் தீர்மமானித்த சரியான விடயங்களுக்கு நற்கூலி வழங்க பிராத்திப்பதுடன் அவர்களது தவறான தீர்மானங்களுக்கு மன்னிப்பளிக்குமாறு அல்லஹுதாலாவிடம் மிகவும் கண்ணியமான முறையில் பிராத்திக்க வேண்டும்.

ஆசிரியர்களுடன் பேணவேண்டிய நற்பழக்கங்கள்.

மாணவர்கள் தமது ஆசிரியர்களை தெரிவு செய்கையில் அவர்களின் மார்க்கப்பற்று, பக்தி, இதயசுத்தி, இஸ்லாமிய பங்களிப்பு என்பனவற்றினை கருத்திற்கொள்வது அவசியமாகும்.

இப்னுசிறின் உட்பட பல அறிஞர்களின் கூற்று யாதெனில் "அறிவு என்பது மார்க்கத்திற்காகவாகும். நீ உனது மார்க்கத்ததை எங்கிருந்து பெற்றுக்கொள்கின்றாய் என்பதில் கவனமாயிரு” என்பதாகும்.

ஆல் ஹாதிப் அல்- பக்தாதி கூறினார்கள்; "எவர்கள் சட்டத்தில் அனுமதிக்கப்பட்டதான மார்க்கத்தில் உள்ளனரோ, எவர்கள் தமது தொழில்களிலும், புகழுக்குரிய நடத்ததைகளிலும் நல்லவர்களாக திகழ்கின்றனரோ அத்தகையவர்களை மாணவர்கள் தேடிக்கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.”

மாணவர்கள் தமது ஆசிரியர்கள் முன்னிலையில் மிகவும் கண்ணியமாக நடந்து கொள்ளவேண்டும் என்பதுடன் அவர்களுக்கு மரியாதை அளிக்கவும் வேண்டும்.

"உங்களில் ஈமான் கொண்டவர்களுக்கும், கல்வி ஞானம் அளிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் அல்லாஹ் பதவிகளை உயர்த்துவான். அல்லாஹ்வோ நீங்கள் செய்தவற்றினை நன்கு அறிந்தவனாக இருக்கின்றான்." (அல் முஜாதலாஹ்: 11)

உபாதாஹ் பின் அல் ஸாமித் (றழி) அவர்கள், நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் கூறியதாக அறிவித்தார்கள்; "வயோதிபர்களுக்கு மரியாதை செய்யாதவனும், சிறுவர்களுக்கு கருணை புரியாதவரும், இன்னும் எமக்குள் வேறுபாடுகள் காட்டுபவனும் என்னைச் சேர்ந்தவன் அல்ல.” (முஸ்னத் அஹமத். 21693, மஜ்மா அல் ஜவாயித்.1/127)

மாணவர்கள் தமது ஆசிரியர்களின் செயற்பாடுகளிலும், அவர்களது நடத்தைகளிலும் இருந்து நன்மையடையும் பொருட்டு அவர்களது போசிப்பில் அல்லது பாதுகாவலில் தங்க வேண்டும். ஆசிரியர்களுக்கு மாறாக நடப்பதனை தவிர்ந்து கொள்வதுடன் அவருக்கு இணக்கமான பண்பான முறையில் தமது நடவடிக்ககைகளை மாற்றி திருத்திக்கொள்ள வேண்டும். மேலும் ஆசிரியர்கள் முன்னிலையில் மிகவும் கண்ணியமான முறையில் ஒழுக்கமாக அமர்ந்து கொள்ள வேண்டும். அவர்கள் ஆசிரியரது மனதினை எந்த வகையிலும் புண்படுத்தும் விதமாக நடந்து கொள்ளக் கூடாது.

"எந்த மனிதருக்கும் அவனுடைய உட்புறத்தில் இரண்டு இதயங்களை அல்லாஹ் அமைக்கவில்லை.” (அல் அஹ்ஜாப் : 04)

ஆசிரியர்கள் தமது மாணவர்களுடன் சிலவேளை கடுகடுப்பாக அல்லது கண்டிப்பாக, கோபமாக நடக்க நேரிடலாம். இவற்றை மாணவர்கள் சகிப்புத்தன்மையுடன் ஏற்றுக்கொள்வதுடன் அவ்வாறான நடத்தைகட்காக அவர்களை மன்னிப்பது சால நன்றாகும். மாணவர்கள் தமது ஆசிரியர்களிடம் வினாக்களை தொடுக்கும் போது மிகவும் பயனுள்ளவகையில், ஒழுக்கமான முறையில் அதனை தொடுக்க வேண்டும். மேலும் ஏதுவான முறையில் அறிவை பெற்றுக்கொள்வதற்காக வினாக்களை கேட்பது மிகவும் நல்லதொரு அணுகுமுறையாகும். இவ்வாறான சந்தர்ப்பங்களில் ஆசிரியர்கள் மௌனம் சாதிப்பார்களானால், மாணவர்கள் அவர்களை விடையளிக்கும்படி அழுத்துவது கூடாது.

"உங்களுடைய அறிவை நீங்கள் எவ்வாறு சம்பாதித்தீர்கள் என இப்னு அப்பாஸ் (றழி) அவர்களிடம் கேட்கப்பட்டது. அதற்கவர்கள் 'வினாக்களை கேட்கும் நாவுடனும், இதயத்துடனும்தான்” என பதிலளித்தார்கள்.

மாணவர்கள் குறித்த விடயம் பற்றி ஏற்கனவே நன்றாக கற்றவர்களாக இருப்பினும் மிகவும் பக்குவமாக நடந்துகொள்ள வேண்டும். ஒரு மாணவனது அறிவின் வெளிப்பாட்டினை புரிந்துகொள்ள அத்தகைய செயற்பாடு மிக உறுதுணையளிக்கும்.

சக மாணவர்களுடன் பேணவேண்டிய நற்பழக்கங்கள்.

மாணவர்களுடைய அறிவென்பது அவர்களது சக நண்பர்களுடன் பழகுகின்ற வேளை மிகவும் தாழ்மையானதாக இருக்க வேண்டும். அவர்கள் தமக்குள் ஒருவரை ஒருவர் உயர்த்திப் பேசுவது கூடாது. ஒருவர் நல்ல ஞாபக சக்தி உடையவராகவோ அல்லது துரிதமாக விளங்கிக்கொள்ளும் ஆற்றல் பெற்றவராகவோ இருப்பாரெனில், அது அல்லாஹ்வின் அருளின் வெளிப்பாடு என அறிந்து கொள்வதுடன் அதற்காக அந்த வல்ல நாயனுக்கு நன்றி செலுத்த வேண்டும்.

மாணவர்கள் தமது சக நண்பர்களுடன் பேணுகின்ற உறவுமுறையானது அவர்களுடைய அறிவு விருத்திக்கு வித்திடுவதாக அமைந்திருப்பது அவசியமாகும். எதனை அவர்கள் கற்றிருக்கின்றார்களோ அவை பயனளிக்கும். இதற்காக அவர்கள் பெருமையடிப்பது கூடாது.

அல் கலீல் பின் அஹமத் அவர்கள் ஒரு முறை 'நீங்கள் உங்களுடைய இவ்வாறான எல்லா அறிவையும் எவ்வாறு பெற்றுக்கொள்வீர்கள்? எனக் கேட்கப்பட்டார். அதற்கவர்கள் 'நான் அறிஞர்களை சந்திக்கும் வேளையெல்லாம் அவர்களிடம் இருந்து அறிவை எடுத்துக்கொள்வதுடன், அவர்களிடம் இருந்து கற்றுக்கொண்டேன்” எனப் பதிலளித்தார்கள்.

ஒரு மாணவன் தன்னுடைய நிலைபேற்றிற்காக எவற்றின் மீது அவாக்கொண்டு தன் காரியங்களை முன்னெடுக்கின்றானோ அதே போன்று தமது சக தோழர்களும் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என விருப்பங்கொள்ள வேண்டும். இயலுமான வகையில் ஏனைய வகுப்பு தோழர்களுக்கு தூண்டுதல் அளிப்பதுடன், உதவுதல் அவசியமாகும்.

இதேவேளை, ஒவ்வொருவரும் தம்மை சுற்றியுள்ள ஏனைய தமது சகோதரர்களை கேலி செய்யக் கூடாது. தம்முள் ஒருவரை ஒருவர் சிறியவர்களாக எடைபோடுவதாக அல்லது வஞ்சக உணர்வுடன் நோக்குதல் கூடாது.

தமது தனிப்பட்ட நடத்தைகளில் பேணவேண்டிய ஒழுங்குகள்.

அறிவென்பது கற்றதனை செயற்படுத்துவதாக காணப்படல் அவசியமாகும்.
"எவர்கள் தவ்றாத் (வேதம்) சுமத்தப் பெற்று பின்னர் அதன்படி நடக்கவில்லையோ, அவர்களுக்கு உதாரணமாவது ஏடுகளை சுமக்கும் கழுதைகளுக்கு ஒப்பானது போலாகும்.” (அல் ஜும்ஆ : 05)

இறுதித் தீர்ப்பு நாளின் போது ஒவ்வொரு முஸ்லிமும் நான்கு விடயங்கள் பற்றி குறிப்பாக கேட்கப்படுவதுடன், அவற்றில் ஒன்று உனது அறிவை எவ்வாறு நீ பயனுறச் செய்தாய்? என்பதாகும்' என ஹதீஸ் கூறுவதனை நாம் காணலாம்.

அல் ஸாபியி அவர்கள் கூறினார்கள் "நாங்கள் எங்களுடைய ஹதீஸ் பற்றிய ஞாபகத்தினை அதிகரிக்கவாக அதனை நடைமுறைப்படுத்தினோம். ஹதீஸ் பற்றி நாங்கள் கற்றுக் கொள்ள உதவியாக நோன்பிருந்தோம்.”

வாகிப் பின் அல்-ஜராஹ் கூறுகிறார்கள்; "ஹதீஸ்களை நீ ஞாபகத்தில் பாதுகாக்க வேண்டுமானால் அதனை உனது வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்து.”
மாணவன் ஒருவன் தான் ஆசானிடம் கற்றுக்கொண்ட அறிவினை, அதன் நிறைவான ஆளுமைத் திறன்களை கணக்கிட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.

மாலிக் (றழி) அவர்கள் "எனது தாயார் எனக்கு ஆடையை உடுத்தி றாபியாவிடம் சென்று நல்ல அறிவினை கற்றுக்கொள்ள முன்பதாக நல்ல பழக்க வழக்கங்களை கற்றுக்கொள் எனப் பணித்தார்கள்” எனக் கூறினார்கள்.

அப்தில்லாஹ் பின் அல் முபாறக் கூறுகிறார்கள்; "அறிவை சம்பாதிக்க முன்பதாக நல்ல பழக்க வழக்கங்களை கற்றுக்கொள்ளுங்கள். மேலும் கூறுகையில் நல்ல பழக்க வழக்கங்கள் என்பது அறிவில் மூன்றில் இரண்டு பங்காகும்.”

அபூ ஸகரிய்யாஹ் அல்- அன்பாரி கூறினார்கள்; "நல்ல பழக்க வழக்கங்கள் இல்லாத அறிவென்பது எண்ணை இல்லாத நெருப்பு போன்றதாகும். அறிவற்ற நிலையில் காணப்படும் நல்ல பழக்க வழக்கங்கள் என்பது ஆத்மாவை கொண்டிராத வெற்றுடல் போன்றதாகும்.”

மாணவர்கள் தமது கற்றல்; நடவடிக்கையில் கடின உழைப்பும், ஈடுபாடும் கொண்டிருத்தல் வேண்டும். கடுமையான பௌதீக உழைப்பின்றி அறிவைப் பெற்றுக்கொள்வது இயலாது. ஏதுவான நேரங்களை கொண்டிருக்கும் வேளையெல்லாம் அறிவை சம்பாதித்துக்கொள்வதில் கவனயீனமாகவோ அல்லது அசமந்தமாகவோ இருத்தல் கூடாது. சிலர் எந்த வேளையிலும் ஈடுபாட்டுடன் வேலையில் முழ்கியிருப்பர்கள். இத்தகையவர்கள் மன்னிக்கப்படக் கூடியவர்கள். மாணவன் ஒருவன் எப்போதும் தனது அறிவினை வளர்த்துக்கொள்ள முனைய வேண்டும். மாறாக, தான் கொண்டிருக்கின்ற அறிவு போதுமானது என சிந்தையில் அகந்தை கொண்டிருத்தல் ஆகாது. அவனது இலக்கு 'இறைவா! எனது அறிவை விருத்தி செய்வாயாக” எனும் பிரார்த்தனையாக அமைதல் வேண்டும்.

கற்றலுக்கான பொது விதி யாதெனில், மாணவனது கற்றலானது கட்டம் கட்டமாக மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். அவர் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் ஓரிரண்டு ஹதீஸ்களை கற்றுக்கொள்ள முடியும். எவர் ஒருவர் யாவற்றையும் ஒரே மாத்திரத்தில் கற்றுக்கொள்ள விளைகின்றாரோ அவர் கற்ற எல்லாவற்றையும் ஒரே மாத்திரத்தில் இழந்துவிடுவார். ஆல்லாஹுதாலா தனது அருள் நிறைந்த வேதமான அல்குர்ஆனை நபியவர்களின் வாழ் நாட்களின் ஒவ்வொரு கட்டத்தில் இறக்கியதும், அதனை நடைமுறைப்படுத்த நபியவர்களுக்கு கட்டளையிட்டதும் அதற்கான நியாயமாகும்.

"இன்னும் மக்களுக்கு நீர் சிறிது சிறிதாக காண்பிப்பதற்காகவே இந்த குர்ஆனை நாம் பகுதி, பகுதியாகப் பிரித்தோம்; இன்னும், நாம் அதனை படிப்படியாக இறக்கி வைத்தோம்.” (அல் இஸ்ராஹ் : 106)

அத்தோடு, மாணவர்கள் தம்முடைய நாளாந்த வாழ்வில் தாமாக அறிவை சம்பாதிக்க கூடிய வழிகளையும் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளுதல் அவசியம். அவர் எல்லாத் துறைகளிலம் அதனை வழக்கப்படுத்திக் கொள்ளல் இன்றியமையாததாகும்.

இமாம் அல் கஸ்ஸாலி (றஹ்) அவர்கள் தனது இஹ்யா உலூம்-அல் தீன் (1ஃ55) ;

'பண்புள்ள கணிவான ஒழுக்கங்களையோ அல்லது அறிவின் ஏதாவது பிரிவுகளையோ மாணவர்கள் புறத்தொதுக்குதல் கூடாது. குறைந்தது தனது நோக்கங்களின் அடிப்படையில் அமைந்த பொதுவான விடயங்களிலாவது தனது அறிவுத் தேடல் முயற்சிகளை பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளுதல் அவசியமாகும். தனது வாழ்நாள் அனுமதிக்குமெனில் அவையாவும் பற்றிய முழுவிடயங்களையும் கற்றுக்கொள்ளல் வேண்டும். இல்லாவிடினும், தற்கால விடயங்களில் எவை முக்கிய விடயங்கள் என அறிந்து ஆர்வத்துடன் அவற்றிற்கு முன்னுரிமை அளித்து கற்றுத்தேற வேண்டும்.”

ஏனெனில், அறிவியலின் வௌ;வேறு பிரிவுகள் ஒன்றிலிருந்து ஒன்று ஏதாவது தொடர்பு கொண்டனவாக காணப்படுவதாலாகும்.

இவ்வாறான அறிவியலின் பல்துறைகளிலும் இருந்து ஒவ்வொரு அறிஞனும் பயன் பெறுபவனாக காணப்படுகின்றான். ஆனாலும் அவனது உறவின்மை அல்லது ஆர்வமின்மை காரணமாக அத்தகைய அறிவிற்கும் அவனுக்கும் இடையேயான உறவு துண்டிக்கப்படுகின்றது. எவற்றில் அறியாமையாக காணப்படுகின்றனரோ அவற்றில் தமது பரீட்சாத்தத்தினை அவர்கள் இழந்துவிடுகின்றனர்.

"மேலும் அவர்கள் இதனைக் கொண்டு நேர்வழி பெறாத போது இது பண்டைக்காலக் கட்டுக்கதைகள் எனக் கூறுகின்றார்கள்." ( அல் அஃகாப் : 11)

அறிவைத் தேடுகின்றவர்கள் தமக்கு தேவையெனக் கருதி எவற்றையெல்லாம் அறிவாக சம்பாதித்து வைத்துள்ளனரோ, அவற்றையெல்லாம் ஏனையவர்களுக்கும் கற்றுக்கொடுக்க வேண்டும்.

நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் கூறினார்கள்; "என்னிடம் இருந்து நீங்கள் கற்றுக்கொண்டது சிறிதளவாக இருப்பினும் அதனை பிறருக்கு எத்திவையுங்கள்.” (ஸஹீஹ் அல் புஹாரி. 3461)

நம் நாட்டை சேர்ந்த முஸ்லிம் சகோதரி ஒருவர் 2007ம் ஆண்டு குவைத் நாட்டுக்கு பணிப்பெண்ணாக சென்றார். கடந்த இரு வருடமாக அவர் பற்றி எதுவித தகவலும் இல்லை. நீண்ட கால முயற்சியின் பின் வெளிநாட்டு வேலை வாய்ப்பு முகவர் ஊடாக அவரிடம் தொடர்பு கொள்ள முடிந்தது. அப்போது அவர் தான் படும் துன்பங்கள் குறித்து தனது தந்தைக்கு எழுதிய கடிதமே இது. நலன் கருதி அவரது ஊர், பெயர் என்பவற்றை தவிர்த்துள்ளேன். எமது சகோதர சகோரிகள் பலருக்கு இதில் படிப்பினைகள் உண்டு என்பதனால் நானும் வாசித்த மடலை இங்கு தருகின்றேன்.

அன்புள்ள வாப்பாவுக்கு,

அஸ்ஸலாமு அலைக்கும்.

உங்கள் மகளாகிய நான் எழுதிக்கொள்வது, நான் நலமாக இருக்கிறேனோ இல்லையோ, நீங்கள் எல்லோரும் நலமாக இருக்க வேண்டும் என வல்ல அல்லாஹ்வை பிராத்திக்கிக்கின்றேன்.

நான் வெளி நாடு வந்து ஐந்து வருடங்களாகின்றன. எனக்கு என்ன ஆனது என்று உங்களுக்கு தெரியாது. உங்களுக்கு என்ன ஆனது என்று எனக்கும் தெரியாது. நீங்கள் என்னோடு தொடர்பு கொள்ள எத்தனை முயற்சிகள் எடுத்திருப்பீர்கள் என்பது எனக்கு தெரியும். ஆனால் உங்களோடு எதுவித தொடர்பும் கொள்ள முடியாமல் நான் தடுக்கப்பட்டேன். நான் என்ன செய்வேன்? நான் ஒரு பெண், நான் கூண்டில் அடைபட்ட கைதியாய் கடந்த இரண்டு வடங்களாய் அல்லல் படுகின்றேன். நான் இங்கு உண்மையில் உயிரோடு இல்லை. உயிரற்ற வெறும் சடமாகத்தான் நடமாடிக் கொண்டிருக்கின்றேன்.

ஆனால் இதனை எழுதுவதெல்லாம் உங்களை மேலும் துயரப்படுத்துவதற்காக அல்ல. எனக்கு நடந்த நிலை, வேறு எந்தப் பெண்ணுக்கும் நடக்கக் கூடாது என்பதற்காகவே எழுதுகின்றேன்.

வாப்பா! நான் வெளி நாடு செல்ல காலடி எடுத்து வைத்த நாள் முதலே என் அழிவும் ஆரம்பமானது. நான் அன்று முதலே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சாகத் தொடங்கினேன். அன்று நீங்கள் அந்த ஏஜன்சியுடன் என்னை ஏயர்போட்டுக்கு அழைத்து சென்றீர்கள். ஏயர்போட்டின் உள்ளே நுழைந்ததும் என்னை நீங்கள் கட்டியணைத்து, கண்ணீர் மல்க அனுப்பி வைத்தீர்கள். நீங்கள் யாரும் என்னோடு உள்ளே வரவில்லை. அவன் மட்டும்தான் என்னோடு வந்தான். என்னை ஓரிடத்தில் வைத்துவிட்டு அங்குமிங்குமாக ஓடித்திரிந்தான். ஓர் அரை மணி நேரம் கழித்து வந்து 'இன்றைக்கு உனக்கு பிளைட் இல்லையாம் நாளைக்குத்தான் போகலாமாம் என்ன செய்யிறது” எனக் கேட்டதும் எனக்கு இடி விழுந்தது போல இருந்தது. எல்லோரும் போயிட்டாங்க நாம் மட்டும் தனிய இவனோட என்ன செய்வது என யோசித்துக் பொண்டிருந்த போது 'வாங்க லொஜ்ஜுக்கு போயிட்டு நாளைக்கு வருவோம்” என்று என்னை கூட்டிக் கொண்டு மருதானையில் நாங்கள் முதல் நின்ற லொஜ்ஜுக்கு அழைத்து போனான். எனக்கு பயம்தான் வந்தது. எனக்கு கையும் ஓடவில்லை காலும் ஓடவில்லை. 'எனக்கு தனி றூம் எடுத்து தாங்க என்று கேட்டேன்” அவன் முன்னுக்கு போய் வந்து ' ரூம் எல்லாம் புக்கிங்காம், இது மட்டும்தான் இருக்காம், என்ன செய்றது பார்த்து அஜஸ் பண்ணுவோம்” என்றான். என்னால் தனிய இருக்க முடியவில்லை. ஒரே பயமாக இருந்தது. நான் நினைத்தது போல் நடந்தது. அன்றிரவு அவன் என் வாழ்க்கையை நாசமாக்கி விட்டான் வாப்பா. நான் கெஞ்சியும் கதறியும் அவன் என்னை விடவில்லை. என்னை கலியாணம் முடிப்பதாகச் சொன்னான். அவனுக்கு ஏற்கனவே மனைவியும் பிள்ளைகளும் இருப்பது எனக்கு தெரியும். நாசமாகிப் போன எனது வாழ்க்கைக்காக தலையசைத்தேன். அவன் சொன்னது போல் வெளிநாடு செல்ல என்னை மறு நாள் அழைத்து செல்லவில்லை. என்னை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பு அல்லது கலியாணம் முடி என்று அவனின் காலில் விழுந்து கெஞ்சினேன். அன்று பின்னேரம் கலியாணம் முடிப்பதாக கூறி வீடொன்றுக்கு அழைத்து சென்றான். அங்கே மிச்ச நேரம் காத்திருந்த பிறகு இரண்டு பேர் வந்து பேர், ஊர் எல்லாம் கேட்டு எழுதினார்கள். கலியாணம் முடிந்துவிட்டதாக சொன்னார்கள். பின்னர் றூமுக்கு வந்து மூன்று நாள் அங்கிருந்தேன். கணவன் மனைவியாக அழுத கண்ணீருடன் காலம் கழித்தேன். அன்று மாலை வெளிநாடு செல்வதற்காக எயர்போட்டுக்கு அழைத்து சென்று என்னை அனுப்பிவைத்தான். களியாணம் என்பது வெறும் செட்டப் என்பது பிறகுதான் தெரிந்தது.

வாப்பா! நான் அழுதுகொண்டுதான் இந்த கடிதத்தை எழுதுகின்றேன். என்னை நீங்கள் எப்படியெல்லாம் வளர்த்தீர்கள். அவ்வளவு படிக்க வைக்காட்டியும் நல்ல ஒழுக்கத்துடந்;தானே வளர்த்தீர்கள். வீட்ட விட்டு எங்கும்; செல்ல அனுமதிக்கமாட்டீர்கள். றோட்டை கூட எட்டிப்பார்க்க விடமாட்டீர்கள். அப்படி வளர்த்த நீங்கள் சீதனத்திற்காக வேண்டி பணம் சம்பாதிக்க ஆயிரக்கணக்கான மைல் தாண்டி இங்கே அனுப்பி வைத்தீர்கள். நான் யார் காவலில் வந்தேன். கொழும்பு ஏயர்போட் வரை வந்த நீங்கள் நான் வெளிநாடு சென்றதாக நினைத்து சந்தோசப்பட்டிருப்பீர்கள். ஆனால் அந்த ஓநாய் என் வாழ்க்கையை நாசமாக்க திட்டமிட்டு அவன் எனக்கு டிக்கட் ஓக்கே பண்ணாமல் சும்மா வந்திருக்கிறான். இப்படி எனக்கு மட்டுமல்ல, வெளிநாடு வரும் பல அப்பாவி பெண்களுக்கு இப்படித்தான் நடக்கிறது என்பது பின்னர்தான் எனக்கு தெரியும்.

வாப்பா! நான் உங்களிடம் காலில் விழுந்து கெஞ்சி கேட்கிறேன். இதன் பிறகு தங்கச்சிமார் யாரையும் வெளிநாட்டுக்கு அனுப்ப வேண்டாம். நான் பட்ட அவமானம் போதும்! என் வாழ்க்கை நாசமானது போன்று என் சகோதரிகளது வாழ்வும் நாசமாக காரணமாகிவிடாதீர்கள். ஊரில் பிச்சை எடுத்து திண்டாலும் மானம் மரியாதையாக வாழ்வோம். அல்லது இப்படி வந்து மானம் இழந்து வாழ்வதை விட செத்து மடிவது நல்லது.

வாப்பா! அங்கு மட்டும் கொடுமை நடக்கவில்லை. இங்கும்தான் கொடுமையில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். எனது வீட்டுக்காரன் ஒரு கிழவன். அவனுக்கு நான்கு மனைவிமார். கடைசி மனைவிதான் நான் இருக்கும் வீட்டுக்காரி. மூத்த மனைவி மரணித்து விட்டாள். மற்ற மூன்று மனைவிமாரினது வீட்டிலும் மாறி மாறி மிசினாய் வேலை செய்து கொண்டிருக்கின்றேன். மரணித்த மனைவியின் வீட்டுக்கு செல்வேன். அங்கே இரண்டு பெரிய பெண்கள் இருக்கிறார்கள். சில இடங்களில் எனக்கு சரியாக சாப்பாடு தரமாட்டார்கள். உடுக்க உடுப்பு கிடைக்காது. நான்தான் காசு கொடுத்து உடுப்பு வாங்குவேன். சில நேரம் வேலை செய்ய நான் மறுத்தால் கொடுமைப்படுத்துவார்கள். ஆடு மாடுகளுக்கு அடிப்பது போல் அடிப்பார்கள். நோய் வந்தாலும் மருந்து எடுத்தரவோ, ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்து செல்லவோ மாட்டார்கள். நோய், பசியாறாது அவர்களுக்கு நான் எப்போதும் நான் வேலை செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும். சம்பளம் கூட ஒழுங்காக தருவதில்லை. மொத்தத்தில் அவர்கள் மனிதர்களல்ல, காட்டுமிராண்டிகளுக்கு பணிவிடை செய்வதற்காகவே நான் இங்கு கற்பிழந்து கடல் கடந்து வந்திருக்கின்றேன். நான் படும் வேதனைகளை சொல்லி அழ எனக்கு யாருமில்லை. நம் நாட்டை சேர்ந்த மற்றவர்களை சந்திக்க கிடைப்பது எனக்கு மிக அபூர்வம். யாரையும் சந்திக்க முடியாது. என்னை ஒரு கைதியாகவே நடாத்தினார்கள். சில சிங்களப் பெண்களை சந்திக்க கிடைத்தது. எனது பிரச்சினைகளை சொல்ல எனக்கு சிங்களம் தெரியாது. என் நிலமையை புரிந்துகொள்ள அவர்களுக்கு தமிழ் தெரியாது. ஆனால் ஒன்று மட்டும் பரிந்தது. அவர்களில் சிலரும் எனது கொடுமையை அனுபவிக்கிறார்கள். பணம் வேண்டும் என்றால் எல்லாம் அனுபவிக்கத்தான் வேண்டும் என்கிறார்கள்.

வாப்பா! இந்த கொடுமைகள் எல்லாம் எனக்கு பெரிதல்ல. இதுவெல்லாம் எனக்கு மிகவும் சாதாரணமாக போய்விட்டது. எனக்கு நடக்கும் இன்னொரு கொடுமையை நினைக்கும் போதுதான் நான் ஏன் இன்னும் உயிர் வாழ்கின்றேன் என்று எண்ணத் தோன்றும். எனது கிழவனின் மனைவியருடைய ஆண்பிள்ளைகளது இம்சைதான்; அது. வாப்பாவுக்கு அதையெல்லாம் எழுதுவதையிட்டு நான் கூச்சப்படுகின்றேன். இருந்தாலும் எனக்கு ஏற்பட்ட இந்த நிலமை வேறு எந்த பெண்ணுக்கும் நடக்க கூடாது என்பதற்காகவே நான் சொல்கின்றேன். என்னை அவர்கள் எனது அறையில் தூங்க விடுகிறார்களில்லை. ஆள்மாறி ஆள் வந்து கொடுமைப்படுத்திக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். நான் அதனை அவர்களது தாய் மாரிடத்தில் சொன்னாலும் இலேசாக கண்டிப்பதோடு விட்டுவிடுகின்றார்கள். அவர்கள் இல்லாத நேரமாக வந்து கொடுமைப்படுத்துகின்றார்கள்.

எனது வீட்டில் எமது நாட்டை சேர்ந்த, ஏன் எமது சமுகத்தை சேர்ந்த ஒரு ட்றவைர் இருக்கின்றான். அவனும் ஒரு ஈவிரக்கமற்றவன். அவனும் பெண் பித்தன் அவர்களது நடவடிக்கைகளுக்கு துணைபோகின்றான். எனது வீட்டுக்கிழவனின் கடைசி மனைவி ஒரு இளம் பெண். அதிக மகருக்கு அவளது தந்தை அவளை விற்றிருக்கின்றான். அவள் இந்த ட்றைவரைத்தான் வைத்திருக்கின்றான். கிழவன் இல்லாத நேரம் பார்த்து இருவரும் வேண்டிய இடமெல்லாம் போய் வருவார்கள். அவளை அவன் அனுபவிப்பதற்காக வேண்டி அறபியின் ஆண்பிள்ளைகள் என்னை கொடுமைப்படுத்துவதனை அவன் கண்டுகொள்வதில்லை. எனக்கு நிகழும் கொடுமைகளை அவனிடம் எடுத்து சொன்ன போது 'தொழில் என்று வந்தால் எல்லாம் வரும்தான் நாம் பார்த்து அஜஸ் பண்ணி நடக்க வேண்டும்” என்று சொன்னான். நான் குவைத்திற்கு வந்த பிறகு 11 இலங்கைப் பெண்களுடன் தனக்கு உறவு இருப்பதாக பெருமையாக சொல்கிறான். வெட்கம் கெட்டவன். அதன் பின்னர்தான் எனக்கு தெரிய வந்தது நம் நாட்டு பெண்கள் சிலர் அதனை இங்கு தொழிலாக செய்கிறார்கள் என்று. வீடுகளை விட்டு வெளியே பாய்ந்து றூம்களை வாடகைக்கு எடுத்து கொண்டு தொழில் செய்து வருகின்றார்கள். பலர் இந்தியா, பாகிஸ்தான் நாடுகளை சேர்ந்த ஆண்களோடு குடும்பம் நடாத்தி பிள்ளையும் பெற்றிருக்கிறார்கள். தனது நிலை மட்டுமல்ல பல ட்றவைர்மார் இங்கு பணமும் பெண்ணுமாகத்தான் வாழ்கின்றார்கள் என்று கூறினான் அந்த கேடு கெட்டவன்.

வாப்பா! இப்போதுதான் எனக்கு புரிகின்றது நம் நாட்டிற்கு பிள்ளை வயிற்றோடு வந்த யுவதிகள் நிலையும், பத்துப் பன்னிரண்டு வருடமாகியும் இன்னும் வெளிநாடுகளில் வாழும் பெண்களின், இன்னும் ஒரு தகவலும் இல்லாமல் வாழும் பெண்களின் நிலையும் என்னவென்று இப்போது எனக்கு புரிகின்றது. வீடு கட்டவும் காசு பணம் சேர்க்கவும் என பலர் இங்கு வருகின்றார்கள். சிலரது வாழ்வு இப்படியான நிலைக்கு தள்ளப்படுகின்றது. வேறு சிலர் இத்தகைய சூழ்நிலைகளை வேண்டி, விரும்பி தேடி எடுத்துக்கொள்கின்றார்கள். இங்கு உல்லாசமாக வாழ்கின்றார்கள். நாட்டுக்கு மானம் மரியாதையுடயவர்கள் போன்று திரும்பி வருகின்றார்கள். இங்கு பாதிக்கப்பட்ட பலர் இருக்கின்றார்கள். இத்தகைய நிலைக்கு இழுத்து செல்லப்படுகின்றார்கள். இவர்களில் சிலர் எம்பசிக்கு தப்பியோடி தமக்கு நடந்தவற்றை விளக்கியிருக்கிறார்கள். சிலருக்கு நிவாரணம் கிடைத்திருக்கிறது. வேறு சிலர் எம்பசிகளில் தங்க வைக்கப்பட்டு வீடுகளில் நடந்ததை விட மிக மோசமான நிலையில் நடாத்தப்படுகின்றார்கள். சிலர் வேறு நாடுகளுக்கு விற்கப்படுகின்றார்கள் என்பதனை அறிந்த போது நான் திடுக்கிட்டுப் போனேன்.

நான் இவ்வாறு கூறுவதிலிருந்து இங்குள்ளவர்கள் எல்லோரும் அப்படித்தான், இங்கு வருபவர்களும் அப்படித்தான் என்ற முடிவுக்கு வந்துவிடக் கூடாது. இங்கு நாம் வாழ்க்கையில் காணாத மிக மிக நல்ல மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள். எனது வீட்டுக்காரனின் இரண்டாவது மனைவியின் சகோதரர் ஒரு 'முத்தவ்வா”. நல்ல பழக்கமும் நன்னடத்தையும் உடையவர். இவரது சகோதரி, அதான் இரன்டாவது மனைவி மிக நல்லவர். எனது பிரச்சினைகளையெல்லாம் அவரிடத்தில் சொல்லியதனால் எனக்கு அவரது மற்றொரு சகோதரர் வீட்டில் வேலை வாங்கி தந்துள்ளார். இப்போது எனக்கு பழைய பிரச்சினைகள் ஒன்றுமில்லை. நான் நல்ல நிலையில் இருக்கின்றேன். என்றாலும் நான் மோசமாய்ப் போய்விட்டேன் என்பது என்னை உறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. இதற்கு யார் காரணம்? எனக்கு நீங்கள் கலியாணம் முடிக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தானே என்னை வெளிநாடு அனுப்ப முடிவெடுத்தீர்கள். மகள் உழைத்து அனுப்ப நான் நல்ல, அழகான வீடு கட்டியதும் நல்ல நல்ல மாப்பிள்ளைகளெல்லாம் வரும். அப்போது என் மகளுக்கு பொருத்தமான ஒரு மாப்பிள்ளையை எடுத்துக் கொடுத்தால் மகள் சந்தோசமாக வாழும் என்ற மனக்கோட்டைதானே உங்களை இந்த முடிவெடுக்க வைத்தது.

குழந்தை பருவத்திலிருந்து வயதாகும் வரை என்னை கண்ணும் கருத்துமாக வளர்த்து வந்த உங்களுக்கு இறுதிக் கட்டத்தில் வந்த மோசமான உடல் நிலைதானே உங்களை இந்த முடிவுக்கு வர வைத்தது.

நீங்கள் சுகவீனமுற்று விட்டீர்கள் என்று தெரிந்தும், உங்களிடமும் காணி, பூமி, பணம், நகை,வீடு என சீதனம் கேட்டு உங்களை தர்ம சங்கடத்திற்குள்ளாக்கிய அந்த நம்மூர் மாப்பிள்ளை மார்தான் இந்த பாவத்துக்கெல்லாம் காரணம். எனது இந்த புழுங்கல் நிச்சயமாக அவர்களை சும்மா விட்டுவிடாது. அல்லாஹ் அவர்களை பார்த்துக் கொள்வான்.

அதேபோல, நாட்டிலிருந்து இங்கு வந்த சிலர் மானம், மரியாதையுடன் இருக்கிறார்கள் என்பதையும் நான் அறிவேன். எல்லாம் அவர்களுக்கு அமையும் சூழலைப் பொறுத்து வாப்பா! நான் உங்களுக்கு சொல்வதெல்லாம் நமது பிள்ளைகள் யாரையும் இங்கு அனுப்ப வேண்டாம். கஞ்சி குடித்தாலும், குச்சி வீட்டில் வாழ்ந்தாலும் மானம் மரியாதையோடு வாழ்வோம். அல்லது இங்கு வந்து கற்பிழந்து மானமிழந்து வாழ்வதைவிட செத்து மடிவோம்.

வாப்பா நிறைய விடயங்களை நான் உங்களுக்குச் சொல்லி விட்டேன். நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு எனது மடல் கண்டு ஆனந்தத்துடன் பிரித்திருப்பீர்கள். இவ்வளவு சோகம் இருக்கும் என கனவில் கூட நினைத்துப் பார்த்திருக்க மாட்டீர்கள். எனக்காக நீங்கள் யாரும் அழவேண்டாம். நான் தேவையான அளவு அழுதுவிட்டேன். எல்லோருக்குமாக சேர்த்துக்கூட நான் அழுதுவிட்டேன். ஆனால் என்னைப் போல் யாரும் இதன் பிறகு அழக்கூடாது. நீங்கள் அழவவைக்கவும் கூடாது. நான் இத்துடன் எனது கண்ணீர் மடலை முடிக்கிறேன்.

வஸ்ஸலாம்.
இப்படிக்கு உங்கள் அன்பு மகள்.

The Ceylon moor link with india is not only through three saints but also through the steady stream of missionaries and devines who regularly visited Sri Lanka, and the visits of Ceylon Moors and other Muslims to the “Darghas” or shrine of saints in India.

For ever 90 years the muslims spiritual society, Colombo since iits establishment in 1884 has been reciting mawloods for ten days during the muslim month of Jamad-Ul-Akhir right up to the present day.it is in honour of the muslim saint of Nagore Sheik Shahul Hamid Magore Meeran Sahib. During this ten days period in that month the pilgrimage is made to the saint’s “Dargha” in Nagore. “Going to Nagore” is a popular phrase heard when the muslim month of Jamad-ul-Akhir approaches.

The saint visited to Sri Lanka on missionary work. On one of his viisiits here hhe was accompanied by Seyyad Shihabuddeen Oli-ullah and they made the trip to Adam’s Peak through ardous jungle paths beset by wild beasts. When they returned the Nagore saint returned to South India but the other saint, Seyyad Shihabudeen Oli-ullah, attracted by the scenic beauty of Sri Lanka and the Sylvan repositories it afforded for meditation and prayer, decided to stay back. His place of Meditation is the very spot on which the Meeran Maccan Mosque in Kandy now stands.

Yet another South Indian saint who visited Sri Lanka – in more recent times was his Hliness Al-haj Habeeb Mohamed Sathakathullah sahibo Oilullah Kilakarai, popularly known as Pallak Auliya.

He first visited Sri Lanka in his boyhood in the company of the muslimm savant and theologian, Al-Haj Seyed Mohamed Mapillai Alim Sahib, in 1932 he visited Sri Lanka and stayed for three months and again in 1936 he was here for a month (he was then 104 years old). His Sri Lanks host, Mr.A.M.Hasheem as directed by the saint, had mawlood recited in honour of the Holy Prophet Muhammad year after year without a break. It is been continued even now by his children.

The Arabian author of the Middle Ages, Edrisi (1154 A.D) in his description of Sri Lanka or serendib says that “the natives of Oman and Yemen resorted to Lanka for making Cordage from the coconut.”

Besides the writer Edirisi’s reference to natives of Yemen (and Omaan) seeking to make cordage from the husks of the coconut in Sri Lanka, (see earlier reference) Yemen is linked to Sri Lanka by the visit of two Yemeni saints- sheikh Ismail Imam Izzadeen Yemeni (Arabu Appa) and As-sheikh Abdullah Ibn Omar Baadheef Yamanee Oliullah.

Izzadeen Yemeni (Arabi Appa) was a direct descendant of the Holy Prophet Muhammad’s Uncle, Abbas, and was a sheikh of the shazuliya Thareek. He married a direct descendent of the Holy Prophet’s companion and first caliph of Islam Abu bakr. Arabi Appa and a friend Mohamed Cassim Bhai of India, a wealthy businessman, were travelling by ship to serendib (Srilanka) when heavy seas caused shipwreck. Floating on planks these two survivors managed to land safely at weligama in the South of Srilanka.

Arabi Appa resided at weligama and when he died hhe was buried in the courtyard of the Mosque at station Road, Weligama. On the day that Arabi died, a relative from Yemen visited him and when told that the saint was dead he is reported to have said; “He will not die,” and nearing the corpse lifted the shroud covering his face and recited a verse. Arabi Appa opened and closed his eyes three times.

It is said that when the Muslims of Matara wanted to build a shrine the saint appeared to one of them in a dream and asked that honour be reserved for hi son, Hajiyar Appa, who is himself revered as a saint. Stories are told of how the latter by his pious recitation coaxed a charging elephant and an infuriated buffalo to retreat meekly.

Hajiyar Appa was a savant, who wrote among other works, the holy Quran with his own hands. Once when he was writing the pen was wrenched from his hand and fell off. “that’s the end” he said ominously and he died after an illness of 40 days on Friday March 2,1882 and was buried before Jumma prayers close to his house at Matara.

The other Yemeni saint, As-Sheikh Abdullah Ibn Omar Baadheef Yamanee Oliullah is said to have arrived in Sri Lanka on May 27, 1840 from yemen, returned in 1850, and was back in Sri Lanka in 1858. He died in his country on January 14, 1892. A woollen robe (Jubba) worn by him is still found in Kahata Owita, off veyangoda where his resting place is. Annual commemorative recitals of Rathib and Mawlood still take place at New Moor Street, Colombo and Kahata Owita on the 14th day of the month of Jamadhil Akhir since his demise.

He was reputed to turn baser metals into gold by herbal treatment- enough gold only to meet his bare necessities. He used to make periodical visits from Colombo to Kahata Owita, then a jungle, for this purpose. Before coming to Sri Lanka this mystic and sufi was Professor of Theology and Sufism at the Al- Azhar University at Cairo.