The Berber who constitute the bulk of the Moroccan link according to “morocco” the official publication of the Moroccan ministry of information – owe their name to the Romans “Antiquity knew them as Libyans, Numidians, Getulians, Phoenicians and called them Mahur, hence maur and Moro(Moors)”.

According to this publication some came from the middle and near East. Others say they are from Egypt or Himiyar in South Arabia. These theories find their best arguments in details of craftsmanship and customs and above all in that beautiful Berber architecture.

Three main groups are present in morocco; the Sanhaja, some settled in the middle Atlas, like the Zaiyan mountaineers, and “Qsurtans” – country folk living in peculiar walled villages in Southern Morocco; others great camel-driver wanderers, who since the 3rd century have become masters of Saharan Morocco; the Masmuda, Sedentary peasants and craftsmen, stockbreeders who occupy a part of the Atlas and Rif areas; the Zenata horsemen migrants, came from the wasteland and tablelands of eastern Morocco. Robert Rezette says in his book: “the western Sahara and the frontiers of Morocco” (pp.27-29)

“Humanly speaking there are three great ethnic groups co-existing in the Spanish Sahara without any of them having a centre of interest there…..the three ethnic groups (Tekna, Reguibat, Moorish) speak “harsanya”, a dialect close to literary Arabic………

“in the far south of the Spanish Sahara the same people predominate as in Mauritania- the Moors(30,000 approximately in Rio de Oro and 800,000 in Mauritania) are a mixture of Berber, Arab and black, some of them of very mixed blood, others very pure strains such as the Arab tribe of the Ouled Delim, for example.”

Morocco is also the birth place of the theologian traveller Ibn Battuta (Mohamed Ibn Abdullah) (1304-1369) who visited Serendib or Sri Lanka to make a pilgrimage to Adam’s Peak, the holy mountain. As he says in his “Travels in Asia and Africa 1325-1354”; since reaching this land, I have had but one desire to visit the blessed foot of Adam…..there are two tracks on the mountain leading to the foot, on called Baba track and other Mama track, meaning Adam and Eve……the blessed footprint, the foot of our father Adam, is on a lofty black rock in wide plateau. The blessed foot sank into the rock far enough to leave its impression hollowed out.”

Ibn battuta makes extensive references to the serendib or Sri Lanka in his Travelogue, describing his visits here in detail. He was born in Tangier, Morocco, was a Qadi (Judge) and theologian. He belonged to the Berber tribe of the Luwata.

Alas!.. It is here...It’s the time for parting.

The countdown that marked the arrival of Ramadan, the excitement of the coming month of boundless mercy, now turns to wistfulness and grief.

All too soon, the few fleeting days of Ramadan will pass away.
The question is..Did we make an effort to gather the uncountable blessings from Allah that this month brings in?

The question is.. Did we do enough?

Allah blessed us with the month of Ramadan, and bestowed His favor upon us with the fasting of its day and the praying of its night.

I ask Allah that He accepts from us our fasting, our standing in prayer, our recitation of the Qur’an and that He makes us from the people who are saved from Hell Fire.

Soon, as we bid farewell to this blessed month..This beloved, noble guest, it is a good time to remind ourselves...and to take a moment to reflect upon our actions during Ramadan, our motives and perhaps even chart a course for the continuity of our good deeds. We should ask ourselves a few questions for which we need to find some honest answers.

An answer, it is said, is only as good as the question that precedes it. For it is only when we frame a query searching enough, searing enough, that we can hope to find a reply that is comprehensive and just. It is these answers that may have a chance to awaken us from our absent-mindedness, our heedlessness and help us remain steadfast and virtuous.

These questions are in their utmost simplicity:

Who did you fast for??
Why did you fast??
What is to be done after Ramadan?

Yet, the answers are only the bare truth. Why, nothing else could be clearer! I fasted for Allah alone, to worship Him, seeking the rewards from Him alone.

Yes, these answers are correct and clear. But, what about those of us who fasted the month of Ramadan as a tradition and not as an act of worship?

Do we not know of someone who got used to fasting this month because they inherited it from their parents and their societies and they do not want to go against their traditions?

Do we see someone fasting because everyone around them, their family, peers and colleagues are fasting, and they want to belong?

Perhaps a part of us also does the same?

Are we among those people who abstain from all sorts of permissible food and drink during the long hours of the day, only to fall upon the food and drink at iftaar, unmindful of what is unlawful during the nights and days of the rest of the year? This is because of the feeble self-control over overwhelming desires of the nafs (soul), which is not bothered to be reined-in, except for mighty efforts during the days of Ramadan.

Have we not observed someone we know, who fasts meticulously as if fasting is a habit that has been inherited, and yet does not pray? Have not we, at some time or the other, fasted as if a bag was tied to a camel's mouth to prevent it from eating until dusk, because we have not prayed nor observed the limits set by Allah, achieving nothing out of it except hunger or thirst?

Certainly, the obligation of fasting is one of the pillars of Islam, but the greatest pillar of Islam is the Salah. The five daily prayers are greater than fasting. Some people regularly fast the month of Ramadan, but do not regularly pray. Some do not pray at all.

The One who prescribed fasting is the same One who prescribed Salah. The One who said, "O you who believe, Fasting is prescribed for you.” [Al Baqara 2:183] is the same One who said, "...Perform salah. Verily, the prayer is enjoined on the believers at fixed time." [Nisa 4:103]

Does Allah deserve to be worshiped during the month of Ramadan by fasting, then He does not deserve to be worshiped in the five daily prayers?

Similarly, we see people staying away from lying, backbiting and cheating during Ramadan, only to go right back to their evil ways, the very evening the moon is sighted for Shawwal!

Will we do the same??

Will we go right back to the way were before Ramadaan??

Or have we changed for the better??

Will we abandon the Quran, the Word of ar-Rahman, that we recited so whole heartedly during Ramadaan and replace it with music, the words of as-Shaytaan???

Will we forget all that we learnt from this blessed month in the blink of an eye?

Will we run straight back into the haraam that we worked so hard to stay away from during Ramadan??

We all prayed Tahajjud / Fajr Salat but sadly now we will pray only when we get time.

We scarificed our daily evening routine for 1 hour of Esha and Taraweeh Salat... and now if we are to ask to devote 1 hour for namaz , we would think twice.

Does Allah deserve from us to be worshiped only in the month of Ramadan, but not in the rest of the year?

Its far easy to keep fasting in Ramadhan (as everyone is fasting) but now because we have got the habbit lets first start continue fasting for next 6 days of Shawaal followed by sunnat fasting of mondays and thrusday and 13,14,15 of every month.

Has this month of fasting become more of a tradition for us than anything else..going from one Khatam to another, trying to catch the blessing of Khatmul-Quran, yet when it comes to our practical everyday lives, this very Quran lies dusty upon our shelves, having no impact on our lives, having no change in our attitude and with no effect on our submission to Allaah.

Did we really learn nothing from this blessed month?

Or did we???

Rather, this month should be a starting point for further piety because from the signs of Allah's acceptance of our fasting is that He helps us to become steadfast in the Deen after Ramadan.

Today, even with the imminent departing of Ramadan, let us be able to say, "...Verily, my Salah, my sacrifice, my living, and my dying are for Allah, the Lord of the Worlds. He has no partner. And of this I have been commanded, and I am the first of the Muslims." [Al Anaam 6:162-163]

It is a farewell, but also a renewal, a reaffirmation, a positive change, and with the Will of Allah, also our labor's end and it’s just recompense.

The least we can do as individuals is to motivate and inspire another human being!
Because a candle loses nothing by lighting another!

Allah is Most Merciful

Today I found a dearest,
Who knew everything I felt.
She knew my every weakness,
And the problems I've been dealt.

She understood my wonders,
And listened to my dreams.
She listened to how I felt about life and love,
And knew what it all means.

Not once did she interrupt me,
Or tell me I was wrong.
She understood what I was going through,
And promised she'd stay long.

I reached out to this dear
To show her that I care.
To pull her close and let her know
How much I need her there.

I went to hold her hand,
To pull her a bit nearer,
And realized that this perfect dear I found
Was nothing but my mirror?

Taqabbal Allah Minnaa Wa Minkum .

We ask Allah to make you happy,
To make you smile,
Guide you safely,
Through every mile,
Grant You Wealth.
Give you Good Health,
And Most Of All,
TO Grant You Jannah -AaMEEN.

EID MUBARAK.

ஓவ்வொரு மனிதனும் உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துகின்றான். சாதாரணமாக நம் அனைவருக்கும் இருக்கின்ற உள்ளுணர்வுகளே உணர்ச்சிகளாகும். வாழ்க்கையின் பல்வேறு படி நிலையின் போதும் அந்தந்த கனத்து அனுபவங்களின் பிரகாரம் பல்வேறு விதத்திலும் பல்வேறு பருமனிலும் வெளிக்காட்டப்படும் பதிதற் செயற்பாடுகளே அவை.

உணர்ச்சிகளை நல்லவை எனவும் கூறமுடியாது. கெட்டவை என்றும் சொல்லிட இயலாது. ஓவ்வொரு நிகழ்வுகளையும் நாம் எவ்வாறு எதிர்கொள்கின்றோம் என்பதன் பிரகாரமும், எமக்கு என்ன நேரிடுகின்றது மற்றும் அவ்வனுபவத்தினை நாம் எவ்வாறு துணிகின்றோம் என்பதன் மூலமும் நாம் யாவரும் இவ் உள்ளுணர்வுகளை அனுபவிக்கின்றோம். நேர் நிலையிலான மற்றும் எதிர் நிலையிலான உணர்ச்சிகள் இரண்டுமே வாழ்க்கை அனுபவங்கள் மட்டிலான இயல்பான பதிதற் செயற்பாடுகளாகும்.

ஒன்றில் நாம் எமது உணர்ச்சிகளை பயன்படுத்தலாம் அல்லது உணர்ச்சிகள் எம்மை பயன்படுத்த அனுமதிக்கலாம். அதாவது, நாம் தமது உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்தலாம் அல்லது உணர்ச்சிகள் எம்மை கட்டுப்படுத்த விட்டுவிடலாம். உணர்ச்சிகள் எப்போதும் உடல், உள ரீதியான விளைவுகளை தன்மயப்படுத்துகின்றன. வாழ்க்கையில் இருந்து ஒருவர் பெறும் திருப்தியின் அளவு, பிரச்சினைகளை தீர்ப்பதில் ஏற்படும் வெற்றியின் மட்டம், பிறருடனான உறவில் காணப்படும் திருப்தி, வாழ்க்கையில் கிடைக்கும் உடல் சார் நன்னிலையின் அளவையும் உணர்ச்சிகள் மறைமுகமாக தீர்மானிக்கின்றன.

அதனால், உடல் மற்றும் உள ரீதியான விளைவுகளை உணர்ச்சிகள் கொண்டுள்ளன. நேர் நிலையான உணர்ச்சிகள் மகிழ்ச்சியினை தருகின்றன. ஆனால், எதிர் நிலையான உணர்ச்சிகள் மகிழ்வற்ற நிலையை தோற்றுவிக்கின்றன. ஒவ்வொருவருடைய வாழ்விலும் இவ்வுணர்ச்சிகள் இன்றியமையாதவையாகும். எதிர் நிலை உணர்ச்சிகள் விரும்பத்தகாதவை. இவை பொதுவாக தனிப்பட்ட நபரினது நடத்தைகள், தேவைகளை பூர்த்தி செய்வதனை அல்லது குறிக்கோள்களை எய்துவதனை நோக்காக கொண்டிருக்கும். நபரினது நடத்ததைக்கான காரணத்தினை நாம் அறியாதிருக்கலாம். ஆனால், நபரொருவர் முன்வைக்கும் எந்தப் பிரச்சினையிலும் உணர்ச்சிகள் மிக முக்கிய இடத்தை வகிக்கின்றன. உணர்ச்சிகள் புறக்கணிக்கப்படின் பிரச்சினை எதுவென ஒருபோதும் தெளிவாக தெரியப்போவதில்லை.

எம் அனைவருக்குமே உணர்ச்சிகள் உள்ளன. ஆனால் அவற்றை விபரிக்க பெரும்பாலும் எமக்கு வார்த்தைகள் கிடைப்பதில்லை. உணர்ச்சிகள் நல்லவையுமல்ல, கெட்டவையுமல்ல. அவைகள் தம்பாட்டிற்கு இருக்கின்றன. தான் உணர்ச்சிகளை கொண்டிருப்பதற்கு ஒவ்வொருவருக்கும் உரிமையுண்டு. குறித்த ஒரு நபரின் சொந்தப் பார்வைக் கோணத்திலிருந்து பார்த்தால் அவற்றிற்கு எப்போதும் ஒரு பொருளிருக்கும்.

உணர்ச்சி ஒன்றை மறுப்பதன் மூலம் அகற்றிவிட முடியாது. எமது சொந்த உணர்வுகளை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். உறுதியான எமது உணர்வுகளை மறைக்கும் போது அது மற்றவர்களை குழப்பலாம். எமது உணர்வுகளை ஏற்று அனுமதிப்பது எமக்கு கடினமாக இருப்பின், மற்றவர்களது உணர்வுகளை ஏற்று அனுமதிப்பதும் எமக்கு கடினமாகவே இருக்கும். அதில் எவ்வித சந்தேகமும் கிடையாது.

எமது சொந்த உணர்வுகளை தெரிந்து கொண்டு அவை குறித்து எண்ணிப் பார்ப்போம். எந்த உணர்வுகள் அவற்றை நாம் அனுபவிக்கையில், எமக்கு மகிழ்ச்சி தருவதில்லை? எந்த உணர்வுகளை, அவை எமக்கு ஏற்பட்டிருக்க கூடாதென நாம் நம்புவதன் காரணமாக, அவற்றை மறுக்க முனைகின்றோம்? ஒருவர் எம்மை புகழ்கையில் நாம் எவ்வாறு உணர்கின்றோம்?; எந்த உணர்வுகள், அவை மற்றவர்களால் உணர்த்தப்படும் போது எம்மை சங்கடத்தில் ஆழ்த்துகின்றன? எமது உணர்வுகளிற் சில எம்மை அச்சுறுத்துகின்றனவா? கோபம், அங்கலாய்ப்பு, சங்கடம், ஆற்றாமை, அல்லது தர்ம சங்கடம் போன்ற உணர்வுகள் ஏற்படுகையில் வழமையாக அது குறித்து நாம் அறிகின்றோமா? நாம் இவ்வினாக்களுக்கு பதில் அளிப்பதன் மூலம் அவற்றை தெளிவாக புரிந்து கொள்ளலாம்.

சிந்தனை செய், செயலில் இறங்கு, அதன் விளைவுகளை ஏற்றுக்கொள். அத்தகைய மனப்பக்குவத்தை அனைவரும் பெற்றிருப்பது அத்தியாவசியமானது. அதனால்தான் வள்ளுவர் “எண்ணித் துணிக கருமம், துணிந்த பின் எண்ணுவது எண்பதிலிழுக்கு” என்றார். எடுத்த எடுப்பில் வாழ்வில் வெற்றி பெற்றவர்கள் எவரும் இல்லை. எதற்கும் ஒரு படிமுறையுண்டு. அவ்வாறெனில் வாழ்க்கையும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல. கடுமையான உழைப்பு, அர்ப்பணிப்பு, தியாக சிந்தனை என்பன ஒருவரின் வெற்றிக்கு இன்றியமையாதனவாகின்றன. வாழ்வியலின் வெற்றிக்கான தடைகள் எமது சிறு பராயம் தொட்டே எம்மை பின்தொடர ஆரம்பித்து விடுகின்றன. என்றாலும் மற்றவரை விட எம்மிடம் இருக்கும் ஒரு மேலதிக திறமை எப்போதும் நம்மை சடுதியாக உயர இட்டுச் செல்லும் என்பதனை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

முடியாது என்பதன் இயலாமை.

மனதில் ஏற்படும் தயக்கங்கள் எந்த ஒரு காரியத்ததையம்; செய்யவிடாது தடுத்துவிடும். ஒரு கலந்துரையாடலில் சென்று பங்கு பற்றும் ஒருவர் ஒரு கருத்ததை தெரிவிக்க வேண்டும் என்று விரும்புவார். பலரும் ஒவ்வெருவராக கருத்து தெரிவிப்பார்கள். இவரும் ஒவ்வொருவராக கருத்து தெரிவிக்கும் போது அடுத்து நாம் தெரிவிப்போம் என்று நினைத்து கொள்வார். இப்படி தனது வாய்ப்புக்களை ஒவ்வொன்றாக நழுவ விடுவர். அவரது தயக்கம் காரணமாக அவர் கூட்டம் முடியும் வரைக்கும் தனது கருத்தை தெரிவித்திருக்கமாட்டார். தயக்கமும், முடியாது என்ற சிந்தனையும் ஒரே வயிற்றுப் பிள்ளைகள்.

ஒரு விளையாட்டிலோ அல்லது செயலிலோ களமிறங்கும் ஒருவர் இரு நம்பிக்கைகளை தம்முள் மேற்கொள்ள முடியும். ஓன்று “நான் இந்த பந்தை பிடிக்காமல் விடமாட்டேன்” அல்லது இரண்டாவது “என்னால் அந்த பந்தை பிடிக்க முடியும்”. இவை இரண்டும் ஒரே கருத்துப்போன்று தோன்றினாலும், சிந்திக்கும் விதத்தில் வித்தியாசம் உண்டென்பதனை ஊன்றிக் கவனித்தால் விளங்கிக் கொள்ளலாம். முதலாவதில் “பிடிக்காமல் விடமாட்டேன்” எனும் சிந்தனை தயக்கத்தையும், முடியுமா? என்ற நம்பிக்கையின்மையையும் காட்டுகின்றன. இரண்டாவது வாசகத்தில் “என்னால் முடியும்” என்ற நம்பிக்கை வெளிப்படுகின்றது. சில எண்ணங்கள், பலவீனங்கள் எமக்கு தெரியாமலேயே நம்மனதில் கூடுகட்டி குடியிருக்கின்றன. வேறுதிசை நோக்கி எம்மை இட்டுச் செல்லும் இப்படியான ஒரு விசயம் இருக்கின்றது என அறியாமலேயே நாம் இவற்றுக்கு அடிமைகளாக இருப்போம்.

வாழ்க்கைக்கு இலக்கு ஒன்றை வைப்பதும் அதனை நோக்கி நகர்வதும்.

எல்லா மனிதர்களும் ஒரு விடயத்தில் பொதுவானவர்கள். அதுதான் அவர்கள் எல்லோருமே எப்போதும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகின்றார்கள். ஆனால் அதற்கான எந்த முயற்சிகளையும் அவர்கள் மேற்கொள்வது கிடையாது. இதனால் அவர்களின் பாடு பெரும் துன்பமாகத்தான் தொடர்கின்றது. ஆதலால், எல்லா மனிதர்களும் தாம் அடைய வேண்டிய இலக்கொன்றை அடையாளம் கண்டு அதனை நோக்கி தனது பயணத்தை தொடங்க வேண்டும் என்பதுடன் அதில் முன்னேற வேண்டும். அவ்வாறான இலக்கொன்றினை அடைவதன் மூலமே மகிழ்ச்சியான வாழ்வு ஒன்றை தமக்காக கட்டமைத்துக் கொள்ளலாம்.

இலக்கு ஒன்றை இனம் காணல்.

தெரிந்தோ தெரியாமலோ பலரது உள்மனதிலும் வாழ்வில் தாம் எதையாவது அடைய வேண்டும் என்ற உத்வேகம் ஒன்று இருந்து கொண்டுதான் இருக்கும். சிலருக்கு இதுதான் வாழ்வின் இலக்கு என்ற திட்டமிடல் இல்லாமலேயே அவ்விலக்கு நோக்கி முன்னேறிக் கொண்டிருப்பார்கள்.

கனவுகள் காண்பது தவறல்ல. இவ்விதமான தீவிரமான கனவும், முயற்சியும் அவர்களுக்கு அபாரமான ஆத்ம சக்தியை வழங்குவதுடன் அற்ப ஆசைகளையும், சந்தோசங்களையும் தியாகம் செய்ய வைக்கின்றது. அதன் மூலம் வெற்றி என்ற இலக்கினை நோக்கி செல்ல முடிகின்றது. இவ்விதம் மிகுந்த ஆத்ம சக்தியுடனும், தன்னம்பிக்கையுடனும், தன்னை அறியாமலேயே தமது உள் மனதில் இலக்கொன்றை வைத்து செயற்படுபவர்கள் தாம் ஒரு இலக்கை வைத்து அதனை அடைய செயற்படுகின்றோம் என்பதனை அறியாமலேயே வெற்றியை நோக்கி செல்பவர்களாக இருப்பார்கள்.

ஆனால், இவ்வாறில்லாமல் நாம் அனைவரும் அறிவு பூர்வமாக இவ்வித இலக்கொன்றை தேர்ந்தெடுத்து அதனை கடும் முயற்சியினால் அடைவதன் மூலம் வாழ்வில் வெற்றி பெற முடியும். முதலில் இவ்வித இலக்கொன்றை இனம் காணல் வேண்டும். ஒவ்வவொருவர்க்குமான இலக்கு அவரவர் வாழ்வில் பொதிந்திருக்கும். சிறு பராயத்து அனுபவங்களில், அபிலாசைகளில், அவரவர்க்கான திறமைகளில், சிந்தனைகளில் பொதிந்திருக்கும். பொருத்தமான இலக்கு எது என்பதனை அவரவர்தான் தேர்வு செய்ய வேண்டும். உங்கள் வாழ்வில் மிக முக்கியமாக என்ன செய்ய வேண்டும் என நீங்கள் விரும்புகின்றீர்கள் என்பதனை உங்கள் மனதிடம் நீங்கள் கேட்டுப்பாருங்கள்.

இலக்கு ஒன்றை இனம் காணல்.

ஊங்கள் இலக்குகளை சரியாக நிர்ணயித்துக்கொள்ள பின்வரும் அம்சங்களை கருத்திலெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தெளிவானதாகவும் உறுதியானதாகவும் அமைதல் வேண்டும்.
அளவீடு செய்யக் கூடியதாக (measurable) இருத்தல் வேண்டும்.
அடையக்கூடியதாக (achievable) இருத்தல் வேண்டும்.
யதார்தத்மானதாக (realistic) பிரயோகிக்க கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.
காலத்திற்குகந்ததாக (timely) இருக்க வேண்டும்.

அதற்காக பல கேள்விகளை நீங்களே எழுப்பி விடை காண வேண்டியிருக்கும். நீங்கள் தவறான இலக்கொன்றை வைத்து உங்கள் காலத்தினை வீணடித்துவிடாதிருக்க இது உதவும். வாழ்வில் வெற்றி பெறுதற்கான இலக்கு நோக்கி பிரயாணிக்கும் போது நமக்குள் உயர் நோக்கங்கள் இருக்க வேண்டும். அதன் பலா பலன்களுக்காக தமது உயர் நோக்கங்களை கைவிட்டு விடலாகாது. சுயநலன் மாத்திரமே தமது இலக்காக இருத்தல் கூடாது. குறுக்கு வழிகளில் உயர்ந்த இலக்குகளை அடைய முடியாது. குந்தகம், வஞ்சனை, சூழ்ச்சிகள், செய்து நமது இலக்கை அடைந்துவிட அணுவளவும் நினைக்கக் கூடாது. அதே சமயம் எமது சிந்தனைகள் சமூக அக்றையுள்ளதாகவும் இருக்க வேண்டும் என்பதனை மறந்துவிட கூடாது. இத்தகைய இலக்கினை நோக்கிய பயணத்தில் இடர்கள் என்பது சாதரணமாக வந்து சேர்ந்துவிடும். அவற்றை எதிர்கொண்டு வெற்றி கொள்ள எம்மிடத்தில் நம்பிக்கை இருக்க வேண்டும். பல பிரச்சினைகளிலும் இருந்து விடுபட அவை தொடர்பில் கேள்விகள் கேட்டு விடைகாண தமக்குள்ளையே பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளல் வேண்டும். சில வேளை பல கேள்விகளுக்கு எம்மிடத்தில் பதில் இல்லாமல் காணப்படலாம்;. இதன்பொருட்டு தளர்ந்து போய்விடக் கூடாது. நாம் கேள்வி கேட்டு விடை கண்டு எமது இலக்குகள் தொடர்பில் மாற்றங்கள் உண்டு பண்ணுவோமாயின் நாம் உரிய திசையில் பயணிக்கின்றோம் என கருதலாம்.

நமது இலக்கை கூர்மைப்படுத்திக் கொள்ளும் வழிமுறைகள்.

நமது இலக்கு நோக்கம் என்பவற்றை அடிக்கடி கூறி வெளிப்படுத்தி மனதில் பதித்துக் கொள்ள வேண்டும்.
நமது இலக்கு நோக்கம் ஆகியவற்றை அடிக்கடி பொருத்திக்கொள்ள அல்லது சீர்தூக்கிப் பார்க்க வேண்டும்.
நமது இலக்கு நோக்கம் ஆகியவற்றை விசேட வார்த்தைகளால் எழுதி தொங்க விடுவதுடன் மந்திரம் போல் உச்சரியுங்கள்.
சிறுவயது முதல் மனதில் ஊதிக் கிடக்கும் அபிலாசைகளையே இலக்காகவும், நோக்கங்களாகவும் கொள்ளுங்கள்.
எந்த அளவுக்கு இலக்கு நோக்கி முன்னேறியிருக்கின்றீர்கள் என்பதனை அடிக்கடி மதிப்பீடு செய்து பாருங்கள்.

நம்முடைய நோக்கமும், வாழ்க்கையின் வெற்றி இலக்கும் கூட எமது வாழ்வியலுடன் பின்னிப் பிணைந்ததாக அமைதல் அவசியம். இலக்கு நோக்கிய பயணமும், நமது வாழ்வும் எப்போதும் சமாந்தரமாக செல்ல வேண்டும். நமது அவசியத்தேவைகள், நமது ஆசைகள், பிரார்த்தனைகள், எதிர்பார்ப்புக்கள், நமது கனவு, ஆர்வம் எல்லாமே ஒன்றை நோக்கியதாகவே இருக்க வேண்டும். அவ்விதம் அமையும் வேளைதான் நமது வெற்றியடைதலின் சாத்தியப்பாடு மிக அதிகமானதாக இருக்கும். நிச்சயமாக வெற்றி என்பது கசப்பான பல அனுபவங்களின் முடிவாகத்தான் இருக்கும். அப்போதுதான் நாம் அவ்வெற்றியின் மூலமாக அளவிலா ஆனந்தமும், களிப்பும் பெற முடிகின்றது. சாதாரணமாக ஒரு வெற்றி கிடைத்தால், அதனால் பெறுகின்ற ஆனந்தம் வெற்றியின் சுவையினையே இல்லாததாக மாற்றிவிடுகின்றதல்லவா?

வரலாறுகளை புரட்டிப் பாருங்கள். தட்டி அடக்கப்படுபவர்கள் எப்போதும் முட்டி மோதி எழுந்திருப்பார்கள். கட்டிப்போடப்படுபவன் கட்டவிழ்த்துச் செல்ல துடிப்பான். அளவு கடந்த வெள்ளம் மதகை உடைத்துக்கொண்டு பாய்ந்தோடும். தடைகள் தகர்க்கப்படுதற்காகவே போடப்படுகின்றன. முட்டுக்கட்டைகள் முறித்து எறியப்படல் வேண்டும். கதவுகள் திறப்பதற்காகவே மூடப்படுகின்றன. கடுமையாக முயற்சிப்பவனால் மாத்திரமே வாழ்க்கையின் பொற்கதவுகளை திறந்துகொண்டு பொக்கிசங்களை அடைய முடியும்.

Iraq is held in reverence and esteem by the Ceylon moors as a good majority of them are of the Qadiriya sect, founded by Islam’s greatest saint, Ghousul Alam Qutub Muhiyuddin Abdul Qadir Jailani, who was born in Jailan, Iraq.

The mountain retreat of Dafter Jailani or Kurunagala (15 miles off Balangoda) towering thousands of feet above land level covered with dense jungle growth, is visited annually by Muslims from all over Sri lanka as it was once the meditation centre of the Iraqi saint.

The palm print of the saint was seen on Hituwangala called by the Muslim “Kai-adi-Malai” (palm print mountain), a over hanging rock. His foot print is believed to be preserved in the “Kai-adi-malai” (foot-print Mountain) or Soranga Malai on a higher elevation.

The Iraqi saint and his companions sought asylum in this mountainous jungle retreat after pilgrimage to Adam’s peak. In that mountainous region there was hardly a stream. But when the saint and his companions felt thirsty he had only to scoop up the earth with his hand and- there was water! It is said that even in times of severe drought, the wells and the little pond near the shrine never dry up- and are big boon to pilgrims.

Iraq is also linked to ‘srilanka by the honour and respect with which three other Iraqi saints are held by the Muslims in this country. One of them is his Holiness Seyed Sadat Packeer Mohiyuddin, also known as Seyyid Saadaash Fakeer Muhiyaddeen of Baghdad, Iraq, whose shrine is at Akuressa in South Srilanka; popularly known as the Poruwa Shrine.

Over five centuries ago the village of Poruwa was a dense forest and only a few Muslim families lived on its outskirts. They indulged in gem mining and while digging a few pits along with some Muslim families from Galle came across a Meezan (usually planted to mark the grave of a Muslim) which to all their efforts to dislodge it, would not budge.

Many miraculous manifestations were seen by the Muslims and as recitations from the Holy ‘Qur’an increased and devotional and pious practices increased, more proof was shown to them of the saint’s holy presence. The saint appeared in a dream to one of the Muslims and revealed his identity.

Once a Muslim from Colombo had a great desire to go to Iraq and visit the “Ziyarath” of islam’s greatest saint Ghousul Alam Qutub Mohiyuddin Abdul Qadir Jailani but illness over- took him and he feared he will never make the long journey that he may die before setting off, so ill was he.

But the Ghouzul Alam appeared to him in a dream and said “there is one of us at Poruwa Dharga. If you visit him that will be sufficient and as good as you’re making your journey to Iraq.
There is a story that during a commotion certain non Muslims wanted to destroy the Poruwa Dharga in a spirit of pillage and mischief. But they were all felled by a mysterious force and they fled. Later some of them came to the Poruwa Dharga and asked for pardon. Those who did not died of a dreaded disease.

The 12 th century saint of Iraq Sulthanul Arifeen Al Seyed Ahamed Al Kabir Hussanur Riffayee is honoured by the recital of Riffayee Rathib more popularely in Colombo and Weligama.

Then there is a “Nachia Saint” Sithy Sheikh Dinoor, doughter of Abu Omar Uthmanul Bathavik(a scion of the holy prophet Muhammad) who with her six brothers left Baghdad, Iraq, in a ship to propagate Islam in the east over 400 years ago.

A storm wrecked their vessel and they landed at uplands (Uppukulam) on the coast of Mutwal. The story is told that drunken Portuguese sailors, lusting for the beautiful, pious maiden, gave chase to Sithy and one brother- the others were killed in a desperate attempt to save their sister from the rapscallions- and when on the point of being overtaken Allah answered their prayers and the earth swallowed them- frustrating the sailors.

An Arabic tombstone erected in the 10th century or 337 Hejira of the Muslim calendar over the grave of Khalid Ibn Abu Bakaya, a learned and pious theologian sent by the Caliph of Baghdad to instruct the Muslim community in Colombo in the tenets and practice of Islam has been described by assistant director of the National Museums, C.M.Austin de Silva, who was also lecturer in Anthropology and Sinhala Culture at the Vidyodaya University, Srilanka.

Abu Bakaya, he says, was responsible for erecting a very large mosque in Colombo. “Having accomplished the purpose of his mission he died in Colombo, and was buried in the mosque founded by him. The inscription found on the tombstone was engraved on the orders of the Caliph of Baghdad and it had remained on his grave undisturbed for nearly 800 years, until it was removed by the Dutch Dissawa or Collecter of Colombo, along with other tombstones from the Moorish burial ground near Colombo. The Arabic inscription includes a prayer to Allah or God for the repose of the soul of Khalid Ibn Abu Bakaya.

சிலர் எப்போதும் தமது கவலைகளை நினைத்து, நினைத்து சோகத்தில் ஆழ்ந்து வெறித்து வெறித்து வெற்றாக இருப்பார்கள். தமக்கு மட்டும்தான் அத்தனை துன்பங்கள் வருகின்றன என்றும் ஏனைய அனைவரும் இன்ப வெள்ளத்தில் தத்தளிக்கின்றார்கள் என்றும் தாமாகவே நினைத்து உருகுவார்கள். வாழ்வில் இன்ப துன்பங்கள் தாமாக மாறி மாறி வருவது இயல்பு என்பதை அவர்கள் ஏற்க மறுப்பார்கள்.

அவர்கள்தாம் தம் பிறப்பிலேயே தம் தோள் மீது சிலுவை சுமத்தப்பட்டுவிட்டதாக எண்ணுபவர்கள். அவர்கள் துன்பியலின் சிற்பங்கள். துன்பம் என்பது தமக்காக எழுதப்பட்ட விதி எனக்கருதி அதனுள்ளேயே சீவனம் நடாத்துவார்கள். அவர்களால் மகிழ்ச்சி என்ற மறுபக்கத்ததை பார்க்கவோ, புரட்டவோ முடியாது.

இத்தகையவர்களுக்கு வெளிச்சமான உலகத்தில் இடமில்லை. ஏனையவர்கள் அவர்களை ஒதுக்கி, ஓரங்கட்டி விடுவார்கள். இவர்களிடம் திறமை இருந்தும் அதனால் ஒன்றும் நிகழப் போவதில்லை. இவர்கள் பிரசித்தியடைய மாட்டார்கள். துக்கம் ஊஞ்சலாடும் மூஞ்சி எனும் பெயர்தான் மிஞ்சும். கடந்த காலத்தினையே நிகழ்காலமாக நினைத்து துன்பித்திருப்பார்கள். அநேகமான வேளைகளில் பிரச்சினையே அல்லாத விடயங்களை பிரச்சினையாக்கி தலை மீது கவிழ்த்துக்கொண்டு கவிழ்ந்து போவார்கள்.

கடந்த காலம் என்பது ஒரு கதையின் முடிந்து விட்ட அத்தியாயம். எதிர்பாராத திருப்பங்களை அதில் காண முடியாது. நாம் புரட்டிப் பார்க்கப்போகும் பக்கங்களில்தான் புதிய கதை தொடரப் போகின்றது. வாழ்க்கை முழுவதும் சந்தோசங்கள் நிறைந்ததுதான். அவ்வப்போது வரும் துன்பங்கள்தான் மகிழ்ச்சிகளை மிகைப்படுத்துகின்றன. எல்லா பிரச்சினைகளுக்கும் எமக்குள்ளேயே தீர்வுகள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றை கண்டுகொள்ளாமல் அடம் பிடிப்பதால் நாம் வாழ்க்கையின் பல உன்னதங்களை இழந்து போய் விடுகின்றோம். இப்படி வெற்று சிந்தனைகளினால் வேடிக்கையாக வாழ்ந்து மனம் வாடி, உழன்று, பிறரை நோகச் செய்து பின் மடிந்து போய்விடும் மனிதர்களில் ஒருவராக நாம் இருந்து விட வேண்டுமா?

நடந்து முடிந்த சோகங்கள் நடந்து முடிந்ததாகவே இருக்கட்டும். கடந்த காலத்தை நிகழ்காலத்திற்கு கொண்டு வருவது புத்திசாலித்தனமன்று. சிலதை மறக்கவும், மன்னித்து விடவும் மனதை பழக்கிக் கொள்வதே மகிழ்ச்சியின் மற்றுமொரு திறவுகோல்.

'ஆகையால் மன்னித்துவிடு, மறந்து விடு, மகிழ்ச்சி கொள்' என்பதனை மனதிலிருத்து.