நினைவுகளை
சொட்டு சொட்டாய்
இதயத்தில் விழச் செய்யும்
அந்த இரவு.

வீசிச் செல்லும்,
சில்லென மேனி சிலிர்க்கும் - தென்றெலில்
தலை சாய்க்கும்,
மணம் சுகக்கும்
மரங்களும் - ஒரு நொடி
செவி சாய்க்கும்.
அவள் அழகை அறிய
ஆவலாய்...

சொற்கள் கூட்டம்
ஓட்டமெடுப்பதால்,
சொல்ல மறுக்கும்
இதயம்.
உயிர் தேடிச் செல்லும்,
அவ்வழகின் அம்சத்தையாவது
அடைந்து கொள்ள...

மெல்லிய பனித்துளியில்
கதிரானின் ஒளிக்கீற்று
அவள் திருமுகம் காணும்.
விடிய,
என் வந்தனம் எடுத்து
என் அன்புக்கு சென்றிருக்கும்,
என் நிலாவே...!

Ancient Sinhala chronicles refer to princes of the Sinhala court riding horses that came from Persia (Iran). In Anuradhapura special stables were assigned for theses prize imports from Iran.
Iran has the earliest known saints connected with Srilanka, Abdullah Ibn Khafif whose tomb is in Shiraz. It was visited by the Moroccan Ibn Battuta who describes in his book: “Travels in Asia and Africa 1325-1354” the visit of “the Great Shaykh” Ibn Khafif to Srilanka;

He occupies a high place among the saints and the following story is told of him.

“One day he went to the mountain of serendib (Adam’s peak) in the island of Ceylon, accompanied by about 30 darwishes. They were overcome by hunger on the way, in an uninhabited locality, and lost their bearings.”

“They asked the shaykh to allow them to seize one of them small elephants, of which there are very large number in that place and which are transported hence to the king of India. The shaykh forbade them, but their hunger got the better of them and they disobeyed him and, seizing a small elephant, killed and ate it. The shaykh, however, refused to eat it.”

“That night as they slept the elephants gathered from all quarters and came upon them, smelling each one of them and killing him until they made an end of them all. They smelled the shaykh too but offered no violence to him; one of them lifted him with its drunk, put him on its back and brought him to the inhabited district.”

“When the people of that part saw him, they marvelled at him and came out to meet him and hear his story. As it came near them, the elephant lifted him with his trunk and placed him on the ground in full view of them….”

Describing his so journey in srilanka (p.256) Ibn Battuta states: “after passing the small town of Badar salwat (chillaw) our way lay through rugged country intersected with streams. In this part there are many elephants, but they do no harm to pilgrims and strangers, through the blessed favour of the Shaykh Abu Abdulla, who was the first to open up this road for the pilgrimage to the foot.”

“these infidels used formally to prevent Muslims from making this pilgrimage and would maltreat them, and neither eat nor trade with them but since the adventure that happened to the shaykh, as we have related above, they honour the Muslims allow them to enter their houses, eat with them, and have no suspicions regarding their dealings with their wives and children. To this day continue to pay the greatest veneration to this shaykh, and call him “the Great Shaykh”.

Humaizara in Egypt is the resting place of Imam Abdul Hassan Aliyush Shazuli, the founder of the Shazuliya Thareeq which has a large following in Srilanka.

Shazuli Imam who was born in 1196 in Kimara, 32 years after the death of Qutub Muhiyuddin Abdul Qadir Jailani, and died in 1258 was a descendant of Hazarath Hassan, grandson of the holy prophet.

Another link with Egypt was the royal mission sent by the Sinhala monarch of Srilanka Bhwenekha Bahu I in 1283 to Qalawuun, the sultan of Egypt. Thus mission was led by Al-Haj Abu Usman.

The exile of the Egyptian Pashas led by Ahamed Arabi Pasha, to Srilanka (then Ceylon) and their 20 years stay here had lasting influence on the Ceylon Moors in Srilanka, who among other things adopted the Pasha’s re fez cap as their headgear (it has fallen into disuse now).

According to the historical records, Ahmad Arabi (1839-1911) became under secretary of War in 1882, then Minister of War in Mahmud Sami’s cabinet and was created a Pasha.

As minister of War, Arabi Pasha armed the forts of Alexandria and attained such power as to alarm the British and French who sent naval squadrons to Alexandria in June 1882. Rioting directed against foreigners, particularly Europeans broke out in that city, prompting the British to bomb the forts and land troops.

Arabi Pasha’s army was defeated at Tel el Kebir on September 13, 1882 and he was captured in Cairo and tried on December 3, and on his plea of guilty was sentenced to death. But this was commuted to banishment to Ceylon (Srilanka) where he spent almost 20 years of his exile along with other Pasha.

In May 1901 was pardoned by Khedive Abbas and he returned to Egypt where he died in Cairo on September 21, 1911.

Arabi Pasha had beneficial influence on the Ceylon Moor community, exhorting them to work for their cultural and educational upliftment.

He helped to spark off the educational renaissance which resulted in the establishment of Az-zahira, which is now Zahira College, Colombo.

Arabia is, of course, the home of Islam, the birth place of the beloved holy prophet Muhammad (Mecca and his resting place (Medina), the country where the Holy Qur’an was revealed to holy prophet at mountain “Hira” and whose sacred city Mecca has the Ka’ba towards which Muslims all over the world turn for their prayers, and which is the focal point of the Hajj pilgrimage, which has been made year after year by devout Muslims from Srilanka too.

An Arabian author of the Middle Ages, Edirisi (1154 AD), describing Serendib or Srilanka in his book says that the Sinhala sovereign was noted “for the mildness of his rule. He was assisted by a council of ministers comprising 4 of the national religion (Buddhists), 4 Christians, 4 Mussulmans, and 4 Jews.

One of the historical land marks in Colombo is the Dawattagaha Mosque in Lipton’s circus (at Town Hall). It is the resting place of the Muslim saint his holiness Seyedina As-sheikh Usman siddique Ibn Abdurrahman, whose grave was discovered in 1820. He arrived in Srilanka from Arafat, Arabia and made the pilgrimage, to Adam’s peak and to the Dafter Jailani shrine in Balangoda and made the cinnamon jungle (the Lipton’s Circus) his home. Perhaps he was with some companions- it was known. But he died and was buried in that spot.

He revealed himself to a Sinhalese woman oil-monger who, carrying oil to some Muslim homes in Maradana had tripped on a tree-root and had her large pot of oil smashed up. The woman was asked to fetch a new pot. The saint pressed his foot on the ground when oil bubbled up from the ground. The oil monger, amazed by this miracle, filled her pot and related the story to her Muslim customers in Maradana, significantly to Ma’mina Lebbe who visited the spot with Periya Pitche and Meera ghani and was seen the miracle evidence. They recited Ya’sin and Fathiha (both are the chapters of the Hoy Qur’an) and appointed a trustee (Ma’mina Lebbe) to the shrine.

However, it was 27 years later, in 1847 that a divine from Maghreb (I am not aware about this city where it was), Sheik Ali Jabbarooth Moulana by whom this became famous. On his direction Mowlood has been recited year after year up to the present day at this shrine which is now an imposing building—during the Muslim month of Zulqadha. [See ‘Origin of the Dawattagaha’ by M.M.T, the Ceylon daily news- Wednesday, 15 the of January, 1969]

Another saint from Arabia whose remains rest in Srilanka is Bhawa Kauf “one oft five celebrated saints who came from Mecca”. When disastrous floods ravaged Kahatapitiya, Gampola in 1947, and the Muslims there witnessed a modern miracle. For though flood waters covered the entire area, the shrine of the saint was left untouched.

According to T.B. Pohath in his contribution “Two ola grants seventeenth century” in the journal of the royal Asiatic society 1903, Vol. XVIII, No. 54.

“The site where the mosque at Kahatapitiya now stands was, day past, nothing more than waste, with only a kitul and banyan tree. An ascetic from Mecca sat here in an attitude of devotion. His motionless posture struck the attention of toddy-drawer who came to the tap the palm flower.

“To ascertain whether the statue like man was dead or living he stealthily sliced off piece of his nose. The devotee was still as death. The following morn the toddy drawer was astonished to see the piece he had cut of re- attached to the nose as if nothing had happened. The awe- struck man told his experience to the king at Gampola who visited the ascetic and asked what he could give him.

“Nothing but a strip of land to lay my head on” he replied. When the king wished to know the extent required he threw his bangles, calls “Sakkaran Wallalla” in four different directions and the area included therein was granted to him. …….A tomb is built to his memory. This was supplemented by the mosque later on.

துயருறும் நிகழ்வுகளையும் சூழ்நிலைகளையும் அடிக்கடி நாம் வாழ்க்கையில் சந்திக்க நேரிடுகின்றது. இதனை சாதித்து வெற்றி பெறுவதன் மூலம் இவ்வாறான ஒரு வாழ்க்கையை அனுபவிப்பதனையே சிலர் விரும்புகின்றனர். இத்துயரங்களை நாம் ஆழ்ந்து சிந்திக்கும் போது அவை எமது செயலாக்கத்தின் வெறும் எதிர் விளைவுகளேயன்றி வேவறல்ல என்பதனை உணர்ந்து கொள்ளலாம். அவ்வாறெனில் சூழ்நிலைக்கேற்ப செயலாக்கத்துடன் சமாளிப்புக்களுடனும் சகிப்புத்தன்மைகளுடனும் நடந்து கொள்வோமானால் வாழ்க்கையில் குறிப்பிடத்தக்க நிலையினை எய்த முடியும். அது எமக்கு வெற்றியாக கூட இருக்க முடியும்.

ஓயாது இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் நமது வீட்டு கடிகாரத்தினை நோக்குங்கள். அதனை நாம் வெறும் நேரத்தை கணிப்பதற்காகவே சுவரில் தூக்கி விட்டிருக்கிறோம். சற்று அதனை உன்னிப்பாக அவதானியுங்கள். அதன்மேல் தமது முழுக்கவனத்தையும் செலுத்துங்கள். அது இயங்கும் போது ஏற்படும் ஊசியின் சப்தத்தை உங்களால் கேட்க முடிகின்றதல்லவா? கடிகாரத்தின் ஊசி வழக்கம் போல் இயங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றது. ஆனால் அதன் சப்தத்தை சில வேளை எம்மால் கேட்கவும் இன்னும் சிலவேளை கேட்காமலும் இருக்க முடிகின்றது. இதற்கு காரணம் எமது மனமே அன்றி வேறெதுவும் இருக்க முடியாது என்பதே உண்மை.

வீதியில் ஒலி எழுப்பிக் கொண்டு செல்லும் வாகனங்களின் சப்தமோ அல்லது வீதியில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் தமது குழந்தைகளின் பெரும் கூச்சலோ தம்மை சிறிதும் பாதிக்காது உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் அநேகமானோர் வீட்டினுள் நடப்பவரின் காலடிச் சப்தம் அல்லது அறையின் கதவு திறக்கப்படும் சப்தத்தினை கேட்டு விழித்துவிடுகின்றனர். நாம் பேருந்து ஒன்றிலோ அல்லது வேறு வாகனம் ஒன்றிலோ பிரயாணிக்கையில் பலத்த சப்தங்களுக்கு மத்தியில் உறங்கிக் கொண்டிருப்போம். திடீரென அருகிலிருந்தவர் அல்லது வாகன நடத்துணர் தம்மை எழுப்புவது கொண்டு நாம் விழித்துக் கொள்கின்றோம். ஊரத்த ஒலிகளையும் பேசும் சப்தங்களையும் சகித்துக்கொள்ளும் நாம் ஒரு மெல்லிய முணு முணுப்பிற்கு விழித்துக் கொள்கின்றோம். ஏப்படி?

இன்னும் சொல்கின்றேன் கேழுங்கள். நகரப் புறத்தில் இருக்கும் நாம் வழமையாக பிரயாணத்தில் ஈடுபடுகின்றோமல்லவா. இதன் போது தெருவோரங்களில் வசதியில்லாத பலர் கொட்டகைகளை அமைத்துக் கொண்டு சீவியம் நடத்துகின்றார்களே. வீதி வழியால் பாத சாரியாக செல்லும் நமக்கே சில வேளை அவ்வழியால் செல்லும் வாகனங்களின் இரைச்சலை சகித்துக் கொள்ள முடியாது போகின்றதல்லவா. அவர்கள் மட்டும் எப்படி நிறைவாக உறங்குகின்றனர்? எப்போதாவது நீங்கள் சிறிதாவது எண்ணிப் பார்த்ததுண்டா? எப்படி இவை சாத்தியம்?

உணர்ச்சி என்பது ஒளியை ஒத்தது. அணைந்த விளக்கு ஏற்றப்பட்டு ஒளி வீசும் போது பக்கத்திலுள்ளவையும் அவை மனதிற்கு உகந்தவையாயினும் அல்லவாயினும் கண்ணிற்கு புலப்படும். சுற்று சூழலில் எழுப்பப்படும் ஒலிகள் இயல்பாகவே செவ்வனே கேட்கும். ஆனால் சற்று சிந்தியுங்கள்...விளக்கின் ஒளி அணைந்த மாத்திரத்தில் வீதியில் எழும் ஒலி உரத்த வீச்சில் எழுந்தாலும் கூட காதில் விழுவதில்லை. யதார்த்தம் என்னவெனில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் வேளை படுக்கையறையில் எழுந்த சப்தம் செவிக்கு எட்டியதற்கு காரணம் அவர்களுடைய புலணுணர்வுகளும் கவனமும் அதன்பால் ஈர்க்கப்பட்டதே. ஏனைய ஒலிகளைப் பற்றிய சிந்தனையை அவர்கள் அறவே ஒதுக்கி விட்டமையால் அவை அவர்களை பாதிக்கவில்லை. இருளில் எமக்கு பெரிய பெரிய பொருட்கள் எல்லாம் மறைந்து விடுவது போன்று வீதியில் எழும் உரத்த வீச்சிலான சப்தங்களும் மங்கிப்போகின்றன.

எனவே நாமும் எமது கவனத்தையும் புலணுணர்வுகளையும் வாழ்க்கையில் காணப்படும் எல்லா மனக் கவலைகளிலும் நலக்குறைவுகளிலும் இருந்து திருப்பி விட்டால் என்ன? பொதுவாக எல்லா மனக்கவலைகளும் வருந்துதல்களும் மனத்தினுள் ஊடுருவுவதில்லைளூ நாமாக உள்ளுணர்வுகளுடன் அனுமதிப்பன மட்டுமே ஊடுருவும். எனினும் எம்முள் பலர் தங்களை தாங்களே பலப்படுத்தி, உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு வேதனைகளையும் குறைகளையும் களைய முன்வராதது ஏனோ? புரியவில்லை.

ஒத்த உடல்வாகு பெற்ற இருவர் சம இடையுடைய சுமையை சுமந்து செல்கின்றனர். இவர்களில் ஒருவர் தாம் சுமக்கும் பாரம் இரு மடங்கு எடையுடையது போன்று கனப்பதாக முறையிட்டு புலம்புகின்றார். மற்றவரோ தாம் எதையும் சமந்து செல்லாதது போன்று ஆடிப்பாடி சிரித்துக்கொண்டு செல்கின்றார்.

நோயால் வாடித் தளர்ந்து கிடக்கும் ஒருவர் தம் படுக்கையை நோக்கி பாம்பொன்று ஊர்ந்து வருவதனை அறிந்துகொண்டால் நல்ல உடல் பலமும் நலமும் வாய்ந்தவர் போல் செயற்படத் தொடங்குகின்றார்தானே. இதேபோன்று வேலையை முடித்து களைப்புடன் வீடுதிரும்பியதும் இளைப்பாற நாற்காலியை தேடும் ஒருவர் தனது முதலாளியோ அல்லது நெருங்கிய பால்ய நன்பனோ துர இடத்திலிருந்து தம்மை காண வீடு தேடி வருவதாக செய்தி கிடைத்தால் என்ன நிகழும்? தம்மை காண வரும் நண்பரை வரவேற்று உபசரிக்க அவர் வரமுன் குளித்து உடுத்தி ஆயத்தமாகி விடுவாரல்லவா? அல்லது அவர் வீட்டிற்கு வந்ததும் வராததுமாக பதவியுயர்வு கிடைத்திருக்கிற செய்தி அவருக்கு தெரிந்தால் உடனே அலுவலகத்திற்கு விரைந்தோடமாட்டாரா என்ன?

மனதினுள் புதைந்து கிடக்கும் ஆற்றலே ஒருவனது நல்வாழ்விற்கு மூலாதாரம். இது உண்மையெனில் நாம் அனைவரும் அத்தகைய ஆற்றல் கொண்டிருந்தும் அதனை உணராமல் இருக்கின்றோம் என்பதுதானே அர்த்தம். நீரிழிவு புற்று நோய் போன்ற நோய்களுக்கு ஆட்பட்டிருக்கும் சிலர் பிற்கால வாழ்க்கை பாழ்பட்டுவிட்டதாக வருந்தி தன்நம்பிக்கையை இழந்து விடுகின்றனர். இத்தகையவர்கள் உடல் நலத்தோடு இருந்த வேளை வாழ்க்கையின் ஒளி மயமான அம்சத்தினை சிந்திக்காமல் இருந்தது ஏன்? தற்போது பத்திய உணவினை கடைப்பிடித்து வரும் ஒருவர் சுகக்கேடு வரமுன் நல்ல உணவுகளை உட்கொளள் சிரத்தை எடுக்காதது ஏன்? நாம் ஒரு பொருளின் அருமையையும் பெருமையையும் அது தம்மை விட்டுப்போன பின்பே உணரத் தொடங்குகிறோமே அது ஏன்? முதுமையை கண்ட பின் இளமையை பற்றி சிந்திப்பதனால் எதைத்தான சாதிக்க இயலும்? மகிழ்ச்சி நம்மை விட்டு வெகு தூரம் சென்ற பின்பு அதனை தேடுவதும் உணரத் தொடங்குவதும் பயனளிக்குமா? அநேகமாக நாம் யாவரும் காலம் கடந்த பின் வருந்துவதேன்? தற்காலம் கழிந்து கடந்த காலமாகிட முன் அதனைப்பறி சிந்தித்தால் என்ன? இருட்டில் தொலைந்த ஒன்றை வெளிச்சத்தில் தேட முடியாதல்லவா.

எல்லோரும் எல்லா நேரங்களிலும் மகழ்ச்சியாக இருப்பதில்லை. எந்த மனிதனும் எந்த பிரச்சினைகளின் போதும் மனதை தளரவிடாமல் மகிழ்ச்சிகாண் மனநிலையில் வைத்திருப்பானாகில் அதுவே அவனது வெற்றியின் இரகசியமாகும். உயர்வின் போது செருக்கு வந்து சேராமலும் தாழ்வின்போது தள்ளாமை வராமலும் காத்துக்கொள்வது இங்கு அவனுக்கு கைகொடுக்கும்.

எப்போதும் நல்லவற்றை விரும்புபவர்களுக்கு இருள் கூட வெளிச்சம்தான். கவலையை களிப்பாக்க முடியும். அவநம்பிக்கையை நம்பிக்கையாக மாற்ற முடியும். நம்பிக்கையில் இருந்து பிறந்ததுதானே அவநம்பிக்கை சற்று சிந்தியுங்கள். முன் விரக்தியே வாழ்க்கையின் வீணடிப்புக்கு காரணம். வாழ்வின் சூழ்நிலைகளை மகிழ்ச்கி காரணமாக மாற்றுதற்கு மனத்தை பயிற்றுவித்தல் அவசியம். உறக்கத்திலிருந்து உரிய நேரத்தில் எழுவதற்கு கூட முயற்சி ஒன்று அவசியம். தீர்மானம் செய்யும் ஆற்றல் தாம் ஒவ்வொருவரது கையிலும்தான் இருக்கிறது. பலரும் சுகமாக உறங்கிக் கொண்டிருக்கையில் சிலர் மட்டும் விழித்தெழுந்து தமது பிரயாணத்தில் வெகு தூரம் சென்றிருப்பார்கள். எதையும் செய்ய முன்னர் அதனை செய்து முடிக்க வேண்டுமென நம் மனது நினைக்க வேண்டும். மகிழ்ச்சி மனதிலிருந்தே உதிக்கின்றது.

பிறரை துன்புறுத்தி வாழ்பவர்கள் எமாற்று பேர்வழிகள் அதன் காரணமாகவே தமது மகிழ்ச்சியை இழக்கின்றார்கள் என்பதனை உணரமாட்டார்கள். அப்படி அவர்கள் உணரும் போது அவர்களது வாழ்வின் பெரும் பகுதியை இழந்திருப்பார்கள். அது சரி மகிழ்ச்சியான பழக்க வழக்கங்களை வளர்த்தெடுப்பது எப்படி? நாம் குறைந்தது ஒரு சில காலத்திற்கு ஒரு முறையாவது தம் வாழ்வில் என்ன நடந்தது என்பது பற்றி மீள்பார்வை செய்து பார்க்க வேண்டும். இங்கு மீள்பார்வை செய்யும் போது தம்மால் பிறருக்கு ஏதாவது தீங்கிழைத்திருக்கின்றோமா என்பதனை சீர்தூக்கிப் பார்க்க வேண்டும். பெரும்பாலும் எமது மனத்தின் இழுக்காறுகளே எமது மகிழ்சியான மனத்தினை நம்மிடம் இருந்து பறித்துக்கொள்கின்றது.

பொய், பொறாமை, வஞ்சகம், கோபம், இகழ்ச்சி, அகந்தை, ஆதங்கம், அநாகரீகம், மெத்தனம், சூழ்ச்சி, முறைகேடு, ஊழல், அதிகார வாஞ்சை, அதிகார துட்பிரயோகம் என்பன நமது பழக்க வழக்கங்களுள் புகுந்து கொள்ளுமாயின் அவை பிறர் வாழ்வில் துன்பங்களை ஏற்படுத்துவது மட்டுமன்றி நமது உண்மையான மானிட வாழ்வை இல்லாததாக்கி விடுகின்றது. இதனால் அநேகமானோர் போலியான வாழ்க்கையைத்தான் வாழ்கின்றனர்.

கடந்த காலங்களை மீள்பார்வை செய்வதனால் அவற்றை சரி செய்ய முடியாது. ஆனால் இத்தகைய அனுபவங்களின் மீளாய்வினை எதிர்காலம் நோக்கிய மகிழ்ச்சியான அணுகுமுறைக்கு வழிகாட்டியாக பயன்படுத்திக்கொள்ள முடியும். கடந்தகால தவறுகளை எதிர்காலத்தில் விடக்கூடாதென மனதுக்கு அறிவுறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். கசப்பான அனுபவங்கள் எமது எதிர்கால மகிழ்ச்சிப் பாதையின் படிக்கட்டுக்களாகவே அமைய வேண்டும். மனிதன் தன் குறைகளை தானே உணர்ந்து கொள்வானாயின் அவன் வாழ்வின் பாதியினை வெற்றி கொண்டுவிட்டான். தோய்வுபெற்ற கடந்தகால வாழ்க்கை முத்திரையிடப்பட்டு வாழ்வில் புதிய பதிய பிரகாசங்கள் தோன்ற ஆரம்பிக்கும்.

சிலர் தமது வாழ்வில் குறுக்கிட்டு பல தொல்லைகளை எமக்கெதிராக கட்டமைத்திருக்கலாம். இதனால் பல தொல்லைகளை நாம் அனுபவித்திருப்போம். அதற்காக அவர்களை வெறுத்தொதுக்குவதாலோ, பழிக்குப் பழி வாங்குவதாலோ எந்த நன்மையும் விளையப் போவதில்லை. இவற்றை எண்ணி மனம் துன்பப்பட்டதுதான் எஞ்சும். பொறுத்தார் பூமியாள்வார் என்பது சான்றோர் வாக்கு. அதில் உண்மையில்லாமலில்லை. பொறுமையுடன் கூடிய சிந்தனைதான் மனித இனத்தின் மிகப் பெரிய வலிமை. ஏனெனில், எல்லோராலும் இப்படி இருந்துவிட முடியாது. இதனை அனுபவிப்பது கூட ஒரு சோதனையாகத்தான் இருக்கும். நீங்களும் அனுபவித்துப்பாருங்களேன்.

ஒரு கன்னத்தில் அறைந்தால் மறு கன்னத்தையும் காட்டு என்ற இயேசுவின் போதனையை கேட்டு சிலர் நகைக்கின்றனர். இதற்கு காரணம் அதன் உண்மை அர்த்தம் இவர்களின் அற்ப மனதுக்கு புரியாததுதான். மனிதன் உணர்ச்சியினால் நிறைந்தவன். இதனை கட்டுப்படுத்துவது மிகக் கடினமானது. பொறுமை காத்தல் இருளில் இருப்பவனுக்கு வெளிச்சம் கொண்டு வந்து சேர்க்கும். செல்லும் இடங்களில் செங்கம்பளம் விரிக்கும். சபைக்கு முதல்வனாக்கும். முகங்களில் புன்னகையை கொண்டு வந்து சேர்க்கும்.

Epigraphic evidence may also be cited in this connection. Noteworthy is the Arabic tombstone inscription in Kufic characters which is the script developed in Kufah, Iraq. Concerning an Islamic cleric named Khalid Ibn Abu [B]akkaya dated Hijiri year 337 A.H. (10th Century) found at the Moorish burial ground in Colombo. Besides this, seven other stones, including five grave stones inscribed in Arabic dated from the 8th- 16th century A.C. have been discovered. The earliest tombstone discovered in May 1976 at Madulbowa bears the Hijiri date 133 A.H.(8th century). The fact that the Arabic language had been in the inscriptions suggested that the country’s Muslim’s or at least a significant proportion of them were literate and conversant in Arabic.

The appellations given to the moors by themselves as well as by others also indicate their Arab origin. The Ceylon moors have manifested Arabic influence in their lives up to the present day. Dr.Andreas Nell, the well known historian said;

“In the 18th century Buddhist shrine at Galmaduwa the windows had three cusps and the main door had five cusps….it is apparent from the architecture and masonry distinctly that the work was done by moors because at the time they were very popular in the kandyan kingdom.”

The Arabic influence is also seen in the dishes prepared by the Ceylon moors – the kunafa (of vermicelli, sweetened with honey, sugar, nuts, raisins etc. or with minced meat and onions), Kabab (small morsels of meat roasted on skewers), wheat dishes like halisha (mashed wheat and chicken) thak-kadi (wheat flour and meat) and other pastries, sweetmeats like halwa, fruit preserved and vattilappam(type of pudding) though not known by their original Arabic names, but distinctly Ceylon moor and the art of preparation handed down from generation to generation.

The Ceylon moors have earned praise for their moral characters, observance of ethics, intellect and honesty and trustworthiness not only from the ancient Sinhala kings but from the Dutch. The British and the Ceylonese leaders of independent Srilanka.

Wolf, the Dutch historian, said; “the moor have the art of keeping up their credit with the company (Dutch)… a moor is hardly ever known to be brought to a court of justice.”

The British Chief Justice Sir Alexander Johnston wrote in 1827; “the conduct with which they (moor) as a body invariably observed with the respect the different measures which I adopted while I was chief Justice and President of His Majesty’s council in Ceylon, gave me a very favourable opinion of their intellectual and moral characters.”

The Rt. Hon. D.S. Senanayake, first Prime minister of independent Srilanka said; “I regard the Ceylon moor community as one of the most hard-working communities in the country….of all the communities in the country, you are the most fitted to lead the way in the ceylonisation of trade.”

The Ceylon moors are not only proud of their Arabian connection and their loyalty to Srilanka but also of the various links established through other Muslim countries- mainly by the visits of saints, theologians, missionaries, travellers and others from these countries. While maintaining cordial links with all Islamic countries the Ceylon moors can claim direct connections with following such as; Arabia, Egypt, Iran, Iraq, Morocco, Oman, Tunisia, Yemen, India.

The srilankan moors (Sonahar) are generally believed to comprise the decendents of Arabian merchants and settlers who arrived in the country at various period, and especially during the medieval period, to form considerable settlements in various parts of the country, especially in the western costal areas. Howbeit, A.W. Muhsin has cited on his [ilankai Muslim’kalin Poorviiham, Suvanaril irunthu Sonaham varai (2008)] book, that the srilankan Muslims are the ab initio folk of (Sonaha thesam) the country and to prove out it by multi facial and lingual attitudes of the Sonaha society from Adam and Nova (ab ovo usque ad mala) in this land. Although he impliedly agrees, the certain groups of Arabs had been arrived here during the medieval period to form considerable settlements in various parts of the country.

The Chinese pilgrim Fa-Hien who visited Srilanka has mentioned the houses of Sabaean (i.e.Arabian) merchants in Anuradhapura being beautifully adorned. [Culture of Ceylon in Medieval times. Ed.Heinz Bechert(1960)]

Buzurg Ibn Shahryar' references to the country having connections with the Arabian Peninsula as early as the reign of the second Caliph Umar (634-644 A.C.). indeed, it is said that Arab invasion of Sind in 715 A.C. was prompted by the capture of some Arab women- daughters of merchants who had died in the island – near the sea port of Dayebal (near Karachi, Pakistan) whom the srilankan sovereign was sending to Iraq. [History of the Sultan of Multan from its firs conquest by the Muslims under Muhammad Qasim during the governorship of Arab]

E.B. Denham, in his “Ceylon at the census of 1911(1912)”, has noted the existence of a Muslim colony at Hambantota who gave their race as ‘Arabs’. Denham notes that they claimed to be the descendents of two clerics who came to Ceylon from Baghdad “one about 150 years, the other about 60 years ago.

Alexander Johnston [Transactions of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland(1827)] has recorded that the first Muslim who settled in the country, were, according to the tradition which prevails among their descendants, a portion of those Arabs of Qasim who were driven from Arabia in the early part of the eight century by the Umayyad caliph Abd-al Malik bin Marwan, and who proceeding from the Euphrates southward, made settlement in concan, the southern parts of the Indian peninsula, Srilanka and Malacca. He further adds that the division of the that came to Srilanka formed eight considerable settlements along the north-eastern, and western coasts of the island, viz. at Trincomalee, Jaffna, Mantota-Mannar, Kudiraimalai, Puttalam, Colombo, Beruwala and Galle.

Genealogical records maintained by certain Moor families also bear testimony to their Arab ancestry. J.C. Van Sanden [Sonahar; A brief history of the Moors of Ceylon (1926)] cites literary evidence (viz. an old Arabic document in the possession of one of the oldest Moor families residing in Beruwala) in support of the claims of some Moorish folk of Beruwala who trace their ancestry to a scion of Arabian royalty who departed from Yemen in the 22nd Hijiri year (C.644 A.C.) in the time of the second Caliph Umar.

M.S. Ismail Effendi [Personages of the Past, Moors, Malays, and other Muslims of the past of Srilanka (1982)] has cited substantial genealogical evidence showing the Arab origins of prominent Moor families. An Aluthgama family for example traced its lineage to the first Caliph of the Islamic commonwealth Abu Bakr (C.573-634 A.C.), while another traced it’s descend to one Badrudeen who evidently hailed from Iraq. Yet another family traced it descent to one Prince Jamaldeen, an Arab from Konia, arrived in the Country in 1016. Such patronymics as Baghdadi (the one of Bagdad) and Yemeni (the Yemenite) which figure among prominent Moor families indicate the diverse origins of the Moorish folk settled in Srilanka.

The tombstone inscription at Trincomalee refers to the deceased as the grand-daughter of Hussain Ibn Ali Al-Halabi, showing that her family hailed from Halab (Aleppo) in Syria. The Moors of Akkurana claims descent from three Arabian mercenary who espoused Kandyan women during the reign of King Rajasiri’ha II (1635-1687).The Gopala (Betge Nilame) family of Moors domiciled in Gataberiya in the Kegalle district trace their descent to Arab physicians (Hakims) who arrived in the country from sind during the reign if king Parakramabahu II (1236-1270) of Dambadeniya and espoused Kandyan women. [Lorna Dewaraja, The Muslim of Srilanka. one thousand years of ethnic harmony. (1994)]

Cont…

Generally, think tank of many Muslim preachers is that “customary usage of the society should be distinguished from Islamic law when they implicate their minds into Islamic works. That is the reason, before I have to be gone directly through the identical issues of Srilankan Muslims, would desire to elaborate my little bits of knowledge regarding Islamic aspects of customary usage. But Islamic law, as mentioned earlier in my last article, never disregard its application in the Islamic society. Contrary, the Islamic law gives certain rules to regulate customary usages. Because, these customary usages of the society are verily important to promote their identity among the people or on the particular land. Islam ever would like by these kinds approach that to keep unique forms of practices and it is only depriving facts for others who are not yet Muslim towards the side of Islam.
Custom refers to the prevailing practices of society with respect to their choice of words and their mode of action.

The principle that customary usage is the determining factor basically means that;

The customs of the people are recognized and acknowledged by Islamic Law as long as certain conditions are met. The most important of these conditions is that the custom in question does not violate the dictates of the sacred texts.

Another is that the custom is indeed the prevailing practice in society and is applied in that society on a consistent basis.

The third condition is that the custom must have been in effect at the time when a given activity was initially entered into without there having been any clear expression on the part of the concerned parties indicating something to the contrary.

Finally, the custom must be of a nature that its application can be considered binding on the parties concerned.

Among the evidence for the recognition of custom in Islamic Law is the following hadith related by `Â'ishah:

Hind, the mother of Mu`âwiyah, said to the Prophet (peace be upon him): “Abû Sufyân (Hind's husband) is a tight-fisted man. Is there anything wrong if I take money from him secretly?”

The Prophet (peace be upon him) said: “Take for yourself and your children to suffice your needs according to what is customary.” [Sahîh al-Bukhârî ]

Ibn Hajar al-`Asqalânî, in his commentary on Sahîh al-Bukhârî, observes: “He referred her to customary usage in a matter that was not precisely defined in Islamic Law.” [Fath al-Bârî (4/407)]

Ibn Mas`ûd, the eminent Companion, said: “What the Muslims determine to be good is good with Allah.” [Musnad Ahmad]

Ibn al-Qayyim writes:

On this basis, Islamic rulings are given throughout the ages. Whenever you find a custom in practice, you must take it into consideration, and whenever you find a custom has been abandoned, you must cease to consider it. You must not become unyielding all your life in adhering to what is recorded in the books. If someone comes to you from outside of your own region seeking a legal ruling, do not hold him to the customs of your land. Ask him about the customs of his own land and hold him to those and give your legal ruling accordingly. Do not apply the customs of your country that you find in your books. {I`lâm al-Muwaqqi`în (3/78)]

Quite often, the activities and efforts of Islamic workers need to be arranged and presented in a certain way, and permission might have to be sought. Without taking such pains, no work can be carried out successfully. Therefore, do not reject or condemn such customs as long as upholding them does not entail any violation of Islamic Law, especially when observing such customs reaps benefit for the work at hand.

Keep in mind that the jurists have declared that customary practice among merchants has the same legal strength as the conditions they put forth in their contracts. [Al-Mudkhal al-Fiqhî al-`Âmm (2/1001)] The same thing can be said for Islamic work.

Lessons from Beruwela incident.

Beruwela, it is a microcosm of the Muslim identity in many ways and where some of wealthiest among Muslims live in china fort. On the right side of the china fort however, it is completely poverty or have not’s. Every year, during the fasting month of Ramadan, the bond of brotherhood is increased. The rich provide zakath or alms to the poor. They come in the form of not only cash donations but also in kind—like dates, rice and other essential commodities. Over the year it had become a tradition.

One such poor village in out of the Beruwela town is Maligahena, Home of Quadiriyyathul Nabaviyah or better known as the Bukhary Thakkiyah or Mosque where traditionally, a large meal making special occasion (feast) happens. Muslim there had just ended the 130th anniversary feast and ending religious ceremonies, they sat on mats for dinner and lunch in group of six to share together in Savan (a large dish) a rice meal with mutton and other curries. 

Most Muslims in Srilanka are Sunnis. There are few Shia Muslims too from the relatively small trading community of Bohras. The word ‘Sunni’ in Arabic comes from a word meaning ‘one who follows the tradition of the prophet. On the other hand, the word ‘Shia’ in Arabic means a group or supportive party of people. The commonly known term is shortened from the historical ‘shia-t-Ali, or ‘the party of Ali’.

The Sunni Muslim in kalutara district are divided in two different sub group, known as the Alawiyya sect, historically they holds their feast at the Ketchimalai Mosque located in fisheries harbour of beruwela. The Quadiriya sect did so on July 23 at the Bukhari Mosque. The Bukhari Kandhoori seems to be bone of contention (there are several sacred places like Bukhary Mosque in the island wide with the contextual and historical meanings and in future I try to let your consideration separately the historical meanings). Meanwhile, it had earlier seen its emergence in the east. The long term consequences of such conflicts within the Muslim community, especially at a time when the Muslim identity is under siege globally.

In fact, our archaeological history only can be faced the challenges which is being raised by others whenever we clearly define our determination of Muslim identity. Historical base Muslim identity, it is our codifications for our socio-traditional and political rights. Here, we should be considered that our nation and the identity mostly are depended on our cultural and traditional cause. We are, the Tamil speaking Muslim community in Srilanka, following Islamic way of life. Muslims should be obliged their life not only the rules of Islam but also its meanings of socio-economical, political and arts - traditions.

By means of the consequences of globalisation, we don’t lose our benign dignity and identity. Certainly, it is possible foolish action if it will be badly damaged. Thus, every one ought to bind to preserve our indigenous culture and customary traditions midst of us and its cause only stability on our Muslim nation concept. Unfortunately, one of our Islamic movements tries to eradicate our archaeological evidences and cultural symbols. It is very pathetically conditions of Muslim. At present situations of Srilanka, those are only things to make guarantee of our political rights. Our future politics will be ensured upon question mark if these things going be to destroyed. These harms are happening in the name of Islam. We don’t ask authenticity (like Qur’an and hadise) for the significant actions having reject or neglect the public interests. It is verily fictions in Islam without public interest, political agenda, traditional or customary aspects. So, these liberal kinds of violations must become to critics.

By these kinds of destructions, are we going to be cultural refugee? This is very severe and abnormal than to be political refugee.

Due to the Construction of the Oluvil port development project fifty three persons face eviction from their homes and cultivation lands in Ampara districts. The proposed oluvil port development comprises the construction of a commercial port and a basin for fishing crafts. The Oluvil port located on the east cost of Srilanka, 8km north of Akkaraipattu and 11km south of kalmunai.

Though, the project had been for long time period, has recently commenced due to the government’s ‘Negenehira Nawodaya’. The project is reportedly being financed by Danish Government when the late M.H.M. Ashraff was in his ministry.

The Government acquired the residential land and cultivation field of 29 persons in palamunai and 24 persons in oluvil for the harbour projects. The story is that, out of the families in palamunai, only one person possessed a deed, another nine persons have government permits, and others are the innocents, have letters which were issued by the local Grant Mosque and the Justice of the peace as they use and enjoy those lands traditionally.

Other hand, the Grama Niladari rejected certification of their entitlement documents on the basis that they were encroachers. As a result, these families have not been relocated by the Government, yet. The relevant authorities have failed to grand remedy (equitable) for them even though they registered and have been living on the land for several decades traditionally.

Compensation for the people who lost their lands and the livelihoods due to the project;

resettlement reasonably for the victims including women and children; right to equality should be kept all the displaced communities; and prevention on forced eviction without consent of the potential victims. These would be the effective and fair remedies to their deep sorrow.

If they loose the costal land, it is not only land they loose but also their customary rights such as traditional fishing grounds, acces to water and livelihood. Loose every thing in life.

In Toto, this is one of the gross violations of international human rights law. Often belong to the marginalised sections of victims normally become even harder after a forced eviction. Srilanka as a state party to the International Covenant on Economic, Social and cultural Rights, is legally obligated to honoured their rights to adequate housing, including forced eviction, as guaranteed under Article 11(1). According to the human rights law, the forced eviction can only be justified in exceptional circumstances and even must consider process protection. If such circumstances exist and there are no alternatives, eviction can be justified. It shall not result for violation of human rights. The government must ensure alternative housing and compensation for all looses in accordance with general principles of reasonableness and proportionality.