மெல்லிய பனித்துளி

நினைவுகளை
சொட்டு சொட்டாய்
இதயத்தில் விழச் செய்யும்
அந்த இரவு.

வீசிச் செல்லும்,
சில்லென மேனி சிலிர்க்கும் - தென்றெலில்
தலை சாய்க்கும்,
மணம் சுகக்கும்
மரங்களும் - ஒரு நொடி
செவி சாய்க்கும்.
அவள் அழகை அறிய
ஆவலாய்...

சொற்கள் கூட்டம்
ஓட்டமெடுப்பதால்,
சொல்ல மறுக்கும்
இதயம்.
உயிர் தேடிச் செல்லும்,
அவ்வழகின் அம்சத்தையாவது
அடைந்து கொள்ள...

மெல்லிய பனித்துளியில்
கதிரானின் ஒளிக்கீற்று
அவள் திருமுகம் காணும்.
விடிய,
என் வந்தனம் எடுத்து
என் அன்புக்கு சென்றிருக்கும்,
என் நிலாவே...!